Türkçenin dünyada kurucu lisan olduğu kanıtlandı. Türkçenin dünya lisanlarına geçiş kanunları bulundu.
Bu maddelerin bulunuşu en az birkaç yıllık olay. Lakin hiçbir medya organında yayımlanmadı. Aslında bir şey hiç bilinmiyorsa ya da yeni duyulmuşsa her vakit yeni haberdir. Aslında çok uzun müddettir Atatürk’ün Lisan ve Tarih Tezi ile ilgili her nokta “yeni haber”dir.
Bu kanunları bulan kişi Adnan Atabek. Atabek çok değerli bir Türk bağımsız dilbilim uzmanı. 2002 yılından bu yana Türkçenin temel kuralları, Türkçe köklerin diğer lisanlara geçiş kuralları ve Güneş Lisan Kuramı üstünde çalışıyor. Ona nazaran Türkçe kökler öbür lisanlarda çok yaygın ve apaçık biçimde hala kullanılıyor. Fakat bir o kadar da açık olmayan geçişler var. İştiraki göstermek için sadece ortak sözcüklerin ses ve mana benzerliklerini göstermek yetmiyor. Üstelik bu sıklıkla kusurlara yol açıyor. Kavramları bütünsel olarak pek çok lisan açısından mukayeseli olarak ele almak gerekiyor. Tarihî ve kültürel süreci açısından ele almak gerekiyor. Ona nazaran gerçek etimoloji tek tek sözcüklerin karşılaştırması ve benzerlik yakalamak yoluyla değil kendi tabiriyle “alan araştırması” yoluyla ilerlemeli. Batı dilbilimi baskın eğilim olarak asla bunu yapmıyor. Kavram iştiraklerinin maddelerini bulmak, ortaya koymak ve örneklemek gerekiyor. Fakat o vakit rastgele bir lisan tezinin doğruluğu kesin kanıtlanır. Atabek bu niyetle araştırıyor ve bugüne dek pek çok geçiş yasası bulmuş. Ben de yayımladığım makaleyle işte o kanunları birinci defa derli toplu olarak anlatıyorum ve çokça örnekliyorum.
YABANCI LİSANLARDAKİ TÜRKÇE “KABAK GİBİ” ORTADA
Ayıp görülüp kelamda “bilinçaltımıza” saklanmak istenen lakin inadına en açık biçimde hayatımızın her dakikasına giren objeler, kavramlar vardır. Batı lisanlarındaki Türkçe kökler binlercesiyle işte böyledir. “S.. üzere ortadadırlar”. Hem çok bariz, hem yapayalnız, sahipsiz. Bu ortada: fallus >bıl, bel, bılık (Türkçe).
Pozitif bilimler meleğe verdiği her bir kepçeye rağmen üç kepçe şeytanın tabağına dolduran hayırsız birer aşçı üzeredirler. Toplumsal bilimlerde şeytanın hissesi daha da artar. Dilbilim ve tarih güya tümüyle lisandan ve tarihten Türk izini silmek için çalışır. Halbuki Türk ve Türkçe insanlığın her yerindedir. Bunu yemeye çalışmak tam bir “Ouroboros” halidir. Kendi kendini yiyen yılan. Otofaji insanın yazgısıdır. İspanyollar Kızılderililere soykırım uyguladı. Her iki taraf da aslen Türkçe konuşuyordu. Türkçe konuşan Keltler de kuzeyde tıpkı şeyi yaptı. Yunan mitolojisinde neden bu kadar çok baba öldürme, anayı kapatma figürü var. Tıpkı temeldeki Batı siyasetinin, toplumsal biliminin gerçek hayatta yaptığı tam da budur: Köklerini yok edip unutturma. Gerçeklikten her alanda korkma.
Dünya dilbilimi birebir hali gösteriyor. Alanlarında vahim uzman on binlerce bilim insanı yalnızca Türk’ü değil, birçok değerli gerçeği kapatmak, çarpıtmak, tam bilakis çevirmek için 200 yıldır muazzam bir uğraş veriyor. Bu kadar uğraş güzel bir şey için verilse insan katiyetle “üst insana” dönüşürdü.
ÖRNEKLER VE TEPKİLER
Dünya lisanlarındaki Türkçe için örnekler veriyoruz. “Rastlantı” diyorlar… Daha çok örnek veriyoruz “Daha çok rastlantı” diyorlar. Daha da çok veriyoruz. “Daha da çok rastlantı” diyorlar. Tek tek örneklere geçiyoruz. Her birine kesinlikle bir mazeret buluyorlar. Congress>kengeş: “ ‘r’ nereye gitti? ”; evening>avana: “Ne alakası var, çok kaba bir kez ”; apar>operate: “ ‘ate’ ne olacak? ” ; mangiare (Itl.) >mang(yemek): “nereden buldun?”; mill (değirmen) >meli(öğütmek): “Türklerin üretimle ilgisi olamaz!”; cavalry>kevel: “Siz at için diğer şey demiyor muydunuz?”; dust>toz: “ ‘t’ nerede ‘t’? ”; entrique: ıntırga “Yok artık!”; get>git: “çok kısa”; bargain>bargaan: “Bu bir ikili ve ilgisi yok”; say >söyle; do >to; eat>ed: “Bunlar daha da kısa”; hypotenuse>iptın: “Çok uzunu çok kısa yaptın”; bild(German>bildür, make>mak; wood>vut>odun, foot>but, bad>bed; capture>kaptur, cup >kap, mine >men, ethic>etek, pro>bir, tact>dokun, turn>dön, wall>bal… : “Aptal, bok, manyak!”; şar > kent >shire (1): “ ‘şehir, şar’ Türkçe değil bir kere! Arapça, Farsça…”
Arapça, Farsça demişken binlerce Türkçe esaslı kelamı Arapça ve Farsçaya mal edenler en başta Türk dilbilimciler. Bir diğer şey daha diyorlar… Çok klasik: “Ortak sözcükler bulunuyorsa kesinlikle Türkçe diğer lisanlardan almıştır…” “En büyük” Türk dilbilimcilerden biri de şunu demiştir hatta: “Türklerin kültür sözcükleriyle ilgisi olamaz!”
GERÇEK BİLİM NE DİYOR
Fakat tarih bu türlü demiyor. Genetik araştırmalar tam karşıtını gösteriyor. Tarihi göçler bu türlü değil. Avrasya Türk kavimleri bu kökleri yüzyıllardır konuşuyorsa Arap, Fars, Latin tesirinden ötürü konuşmuyor. Kimileri çok uzak ve yalıtık bölgelerde yaşıyordu. 20 bin yıl evvel Asya’yı terk eden Amerikan yerlileri bu lisanları konuşuyorsa Arapça, Farsça, Latince bildiklerinden dolayı konuşmuyorlar.
Pers diyorlarsa şayet Persler yüklü olarak Turanidir. Hindistan ismini İndus ırmağı ve vadisinden almışsa ‘indi’ Türkçe ‘nehir’ demektir. Bu kültür yukardan inenlerce kurulmuştur. İndi > inmek >flowingdown. Yunan uygarlığının simgesi AKROPOLİS > (y)ukarıbalıg> polis dir. LUKUYANUS efsanesindeki at ve atlı ulaga>alogo: horse, at. Ulak: atlı haberci, hala Türkçede yaşıyor. Vatikan >Ötüken’dir. Phoenix >bengü kuş cins (1).
Ukrayna Kiev’deki meydanın ismi ‘Maydan’dır. Maydan> meydan. Prag’ın ismi ‘eşik’ten gelir. Türkçe “borouk’tur. Hindistan’daki büyük uygarlığı kuran Türk kavimlerinden yalnızca biri Babür’dür. İngilizcesi ‘Mughal’. Kasıtlı olarak Moğollarla karışsın diye bu isim yanlış çevrilir. “VeniVidiVici” Türkçe ‘manvid bas’ dır (Yakut, Çuvaş, Altay) (1)…
‘Hypotenuse’e dönersek. Pisagor teoremi denen şey Sümerlerde biliniyordu. Buradaki ‘tense’ Türkçe ‘tıng’dır (Yakut). Pekala “hypo” nereden çıktı? Alttan germek, bağlamak? Neden üstten değil? O vakit ‘hiper’ olsun? Burada gerilen şey ‘hypo’ değil, teldir. O tel de arpın telidir. Gap>habl (Arabic) > ip (Turkish) >cable (kablo) (1).
MAKALELERİMİZ
Tüm bunlara ve aşağıdaki net kurallara bilimsel olarak karşı bir şey diyemezler. Batılı dilbilimcilerden akıllı ve dürüst olanlar aslında bu gerçeklerin kimilerini kendileri keşfediyor. Bir kısmı dediklerimizi onaylıyor. Büyük çoğunluk ilgiyle yahut ilgisiz şimdilik yalnızca seyrediyor. Ana akım dilbiliminin kimi fanatiklerinin elindense tüm istikrarlarını bozan bu gerçekler karşısında hakaret etmekten diğer şey gelmiyor. Dünya dilbiliminin özüyle ilgili tartışmanın gelip gelip birkaç sıradan küfürle sınırlanması hem komik hem ibretlik. Ancak ne yapalım, insan bu türlü bir şey.
Kaan Arslanoğlu