Yeni Şafak gazetesi muharriri Süleyman Seyfi Öğün, “Kuşatmalar ve kırılganlıklar” başlıklı yazısında, Suriye’ye olaı operasyon, Yunanistan ile yaşanan gerginlik ve başka dış siyaset hususlarına değindi.
DEAŞ’ın sonumuzda ilerlediği devirde gerekli askeri müdahalenin yapılmadığını, hasebiyle şu anda da bunun bedelini ödediğimizi kaydeden Öğün, “Türkiye bölgeyi denetimi altına alabilirdi. Ancak maalesef o denli olmadı. Fırsatı kaçırdık. Pısırık bir yol tâkip edildi. Peşmerge’ye eskortluk yapmakla, daha beteri de legal olarak Türkiye Cumhûriyeti’ne ilişkin olan Süleyman Şah Türbesi ve yeri de haysiyet kırıcı bir biçimde terk edildi. Türbenin taşınmasının, büyük bir kahramanlıkmış, ince bir başarıymış üzere takdim edilmesi de eforu. Nihâyetinde PKK, IŞİD’i kovarak (!) bölgenin hâkimi oldu. Artık anlıyoruz ki, IŞİD işgâli, PKK için bir mıntıka temizliğinden öteki bir şey değilmiş. O günlerde operasyona red karşılığı veren askerî otoriteler (!) kimlermiş, daha sonra, 15 Temmuz’da anladık” ifadelşerini kullandı.
Sözü Der Spiegel’in bundan birkaç yıl evvel yayınladığı kapağa getiren Süleyman Seyfi Öğün; o kapakta yer alan başkanların nasışl tasfiye ediliğini ve kimilerinin bugün nasıl köşeye sıkıştırıldığını anlattı.
O kapakta Cumhurbaşkanı Erdoğan da yer alıyordu. Türkiye’nin doğudan İran, batıdan Yunanistan ile sıkıştırılmak istendiğini belirten Yeni Şafak müellifi; “Resimde yer alan son figür olarak Erdoğan’ın da hali gündemde. İki cepheden sıkıştırılıyoruz. Batı’da alabildiğine şımartılmış ve cüret kazanmış olan Yunanistan, doğuda ise İran Türkiye’yi sıkıştırıyor. Türkiye, kâğıt üzerinde hâlâ Batı Kampı’nın bir kesimi üzere duruyorsa da fiilen tam mânâsıyla dışlanmış durumda. Sûriye Harekâtı bir bakıma bu çemberi aşma sürecinin birinci adımı olacaktır. Sürecin dolaylı olarak bir İran-Türkiye hesaplaşmasına evrileceğini öngörüyorum. Buradan istedikleri neticeyi alamazlarsa, yâni Mehmetçik bu işin üstesinden gelirse, temel darbeyi batıdan, Yunanistan’dan beklemeliyiz. Türk-Yunan savaşına her vakit olduğundan daha yakın olduğumuzu ,esefle görüyorum. Putin- Zelenski yahut Rusya-Ukrayna denkleminin, biraz daha aşağıda Erdoğan-Miçotakis yahut Türkiye-Yunanistan denklemi olarak oluşturulmak istendiğini akıldan çıkarmamak gerekiyor. Saldırgan, Asyalı yabanî hızsız Türkler- mazlum, Avrupalı ve sempatik Yunanlılar, Diktatör Erdoğan-Demokrat Miçotakis senaryolarına hazırlıklı olalım” dedi.
İŞTE SÜLEYMAN SEYFİ ÖĞÜN’ÜN YAZISININ TAMAMI:
“Türkiye Cumhûriyeti, Sûriye’nin kuzeyinde, Mümbiç ve Tel Rıfat merkezli bir harekât yapacağını dünyâ kamuoyuna ve alâkalı siyâsal otoritelere, münasebetleri ile bir arada açıkladı. Harekât karârı siyâsal nitelikli. Ancak zamanlaması ise başka bir konu. Bir taraftan ağır bir diplomasi çabaları yürütülüyor. Başka taraftan, askerî hesaplamalar ve hazırlıklar devâm ettiriliyor. İşin aceleye getirilecek tarafı yok. Kimileri, bunun bir “blöf” olduğunu ve Türkiye’nin geri adım atmakta olduğunu düşünüyor. Bunun hakikat olduğunu düşünmüyorum. Elbette aklı başında her devlet üzere, Türkiye Cumhûriyeti Devleti de, askerinin, Mehmetçik’in hayâtının mevzubahis olduğu bu derecedeki kritik bir karârı hem alırken, hem de hayâta geçirirken âzamî titizliği gösterecektir.
Zamânında yapılan kusurların bedelini ödediğimiz ortada. Kuzey Sûriye’ye IŞİD’in yerleştiği günlerde yapılması gereken Türkiye’nin askerî olarak müdahale etmesiydi. Bu müdahaleye kimsenin bir şey diyebileceği olmazdı. Türkiye de bölgeyi denetimi altına alabilirdi. Fakat maalesef o denli olmadı. Fırsatı kaçırdık. Pısırık bir yol tâkip edildi. Peşmerge’ye eskortluk yapmakla, daha beteri de legal olarak Türkiye Cumhûriyeti’ne ilişkin olan Süleyman Şah Türbesi ve toprağı de haysiyet kırıcı bir biçimde terk edildi. Türbenin taşınmasının, büyük bir kahramanlıkmış, ince bir başarıymış üzere takdim edilmesi de gayreti. Nihâyetinde PKK, IŞİD’i kovarak (!) bölgenin hâkimi oldu. Artık anlıyoruz ki, IŞİD işgâli, PKK için bir mıntıka temizliğinden öteki bir şey değilmiş. O günlerde operasyona red karşılığı veren askerî otoriteler (!) kimlermiş, daha sonra, 15 Temmuz’da anladık.
15 Temmuz’da kaybettiler. İstedikleri olmadı. Ancak zafer sarhoşluğu içinde kalıp, Türkiye’nin yakasını bırakacaklarını düşünmek safdillik olacaktır. Asla unutulmaması gereken fotoğraf, Der Spiegel’in o meşhûr kapağıdır. Âdeta, Amerikan kovboy sinemalarındaki “wanted” ilânı üzere, istenmeyen önderlerin karikatür fotoğrafları neşredilmişti. Kimler olduğunu bir hatırlayalım: Trump, Putin, Şi Cinping ve doğal ki Erdoğan. Artık de bu başkanların mevcût hâline bir bakalım. Trump tasfiye edildi ve Biden iktidâra geldi. Putin’in başına Ukrayna, Şi Cinping’in başına ise Tayvan problemi sarıldı. Bugün Ruslar ve başkanları Putin, “dünyâ kamuoyunun” gözünde bir lânetleme objesi hâline getirilmiş durumda. Rusya büsbütün dünyâdan tecrit edilmiş vaziyette. Tayvan problemi ise azar azar tırmandırılıyor. Çin resmi gördü ve kendi içine kapandı. Hazırlıklarını ağırlaştırmakta. Muhtemelen, yaz sonunda Tayvan’a müdahalede bulunacak. Şayet bunu yapmazsa yahut öbür bir gelişme olmazsa kaybetmiş ve teslim olacak demektir.
Rusya ve Çin’i abluka altına alıp sıkıştırmanın ağır ekonomik sonuçlarını de global olarak yaşamaya başladık. Tekmil istikrarlar bozuldu. İnsanlığı, korkarım ki, daha beter günler bekliyor. Birileri, ısrarla, aslında bozuk olan ekonomiyi daha nasıl bozabilirizin hesâbı peşinde. Ekonomik ambargolar, kültürel ambargolarla eşlendiriliyor. Dünyâ tam bir anomi içinde.
Resimde yer alan son figür olarak Erdoğan’ın da hali gündemde. İki cepheden sıkıştırılıyoruz. Batıda alabildiğine şımartılmış ve cüret kazanmış olan Yunanistan, doğuda ise İran Türkiye’yi sıkıştırıyor. Türkiye, kâğıt üzerinde hâlâ Batı Kampı’nın bir kesimi üzere duruyorsa da fiilen tam mânâsıyla dışlanmış durumda. Sûriye Harekâtı bir bakıma bu çemberi aşma sürecinin birinci adımı olacaktır. Sürecin dolaylı olarak bir İran-Türkiye hesaplaşmasına evrileceğini öngörüyorum. Buradan istedikleri neticeyi alamazlarsa, yâni Mehmetçik bu işin üstesinden gelirse, temel darbeyi batıdan, Yunanistan’dan beklemeliyiz. Türk-Yunan savaşına her vakit olduğundan daha yakın olduğumuzu ,esefle görüyorum. Putin- Zelenski yahut Rusya-Ukrayna denkleminin, biraz daha aşağıda Erdoğan-Miçotakis yahut Türkiye-Yunanistan denklemi olarak oluşturulmak istendiğini akıldan çıkarmamak gerekiyor. Saldırgan, Asyalı yırtıcı hızsız Türkler- mazlum, Avrupalı ve sempatik Yunanlılar, Diktatör Erdoğan-Demokrat Miçotakis senaryolarına hazırlıklı olalım.
Süreç çok derin. İki buçuk asırlık Batılılaşma târihimizle asıldan hesaplaşmayı gerektirecek kadar derin. Buna siyâseten, askerî ve daha mühimi kültürel olarak hazırlanmak gerekiyor. Askerî olarak Türkiye’nin hazırlıkları ,yer yer göz alıcı başarılarla devâm ediyor. Lakin, teslim etmeliyiz ki, siyâset çok kırılgan..Kültürel ve zihinsel olarak gelişmelere hazırlanmak bâbından durumumuzun hiç de iç açıcı olmadığını görüyorum.. Entelektüel dünyâmız hiç olmadığı kadar yüzeye vurmuş hâlde.
Dünyânın da vaziyeti farklı değil. Siyâset ve kültürel çemberler her yerde kırılgan. Kırılganlıklar âşikâr. Lakin kırılmaların hangi istikâmetlerde olacağı belgisiz. Bugünlerde yaşananlardan çok daha berbat öbür sonuçları de doğurabilir. Lakin aksisi de olabilir. Dikkâtim kasımda ABD’de yapılacak Kongre Seçimlerinde. Basiretsiz siyâsetçilerin Kıt’ayı, mukadderatıyla oynayarak ABD’nin kucağına attığı Avrupa kamuoylarının vereceği reaksiyonları çok merak ediyorum. Bilmem, hem Türkiye’de hem de Yunanistan’da yapılacak olan 2023 seçimlerinin sonuçlarını çok hayâtî bulduğumu ayrıyeten vurgulamama gereksinim var mı?”