İnsan mumyalarının vebadan baş ağrısına kadar her türlü hastalığı iyileştirebileceği inancıyla, akabinde Victorialıların akşam yemeği cümbüşü hakkında sahip oldukları fecî fikirlerle harekete geçen birtakım tüccartlar, eski Mısırlıların cesetlerini getirip Orta Çağ’dan on dokuzuncu yüzyıla kadar Avrupa’da tüketilmesini sağladılar.
Mumyalar eczanelerde satılan tıbbi bir unsur olarak satılan ve yüzyıllar boyunca güçlü ve yoksul tarafından tüketilmiş ve 500 yıl boyunca reçeteli bir ilaç olarak kalmıştı.
Ancak herkes ikna olmadı. Kraliyet Tabibi Guy de la Fontaine 1564’te İskenderiye’de meyyit köylülerden yapılmış düzmece mumyalar gördü ve mumyanın faydalı bir ilaç olduğundan şüphelenmeye başladı. O vakit insanların aldatıldığını ve her vakit gerçek yaşlı mumyalar tüketmediklerini anladı.
Bu aldatma, değerli bir noktayı, yani tıpta kullanılmak üzere meyyit vücuda ya da etine daima bir talebin olduğunu açıkça ortaya koydu. Eczacılarve bitki uzmanlarıysa on sekizinci yüzyıla kadar mumya ilaçlarını dağıtmaya devam ettiğinden, gerçek Mısır mumyalarının arzı bu talebi asla karşılamadı.
Şarku’l Avsat’ın Reuters’dan aktardığı habere nazaran 19’uncu yüzyıla gelindiğinde, mumyalar artık rahatsızlıklar için tüketilmiyordu. Fakat Victoria İngiltere’sindeki zenginler, yalnızca cümbüş uğruna kimi ritüellerin uygulandığı özel akşam yemeklerine konut sahipliği yapamaya devam edecekti.