Stand-up röportajlarımızın bu haftaki konuğu Onur Gökçek. Kendisini şovlarının yanı sıra Mesut Süre’nin sunduğu Rabarba isimli radyo gösterisinden, Güldür Güldür’den ve YouTube’daki çeşitli programlardan takip ediyoruz. İsmini giderek daha fazla duymaya başladığımız Onur Gökçek’le bir ortaya geldik biz de ve kendisine sorularımızı yönelttik.
Sahneye birinci çıktığınız günü bizimle paylaşır mısınız? Heyecan da memnunlukla beraberdir diye soruyorum; “Artık bunu yapacağım” demeye nasıl başladınız?
2013 Mart ayıydı birinci sahneye çıkışım. Beyoğlu’nda. Old City Comedy Club diye bir yer vardı. Eski komedyenlerin kesinlikle yolu geçmiştir oradan. Birinci kere Açık Mikrofon düzenleneceğini duymuştum. Herkes birinci kere çıkıyordu. İnanılmaz heyecanlıydı. O ortalar boks yapıyordum bir yandan. Sahneye çıkınca boksa emsal bir heyecan duydum. Bildiğim bir histi. Dedim bunu yapabildiğim kadar yapmalıyım, işte bu. (Gülüyor) Aslında izleyenler eş dosttu daima. Kim nereden duyacak da gelecek izlemeye. Ayrıyeten 2-3 sene para kazanır mıyız diye de düşünmedim önemli olarak. Zati çalışıyordum. Bu yalnızca inanılmaz tutkulu bir hobi oldu benim için.
Nasıl karar verdim iş olarak yapmaya… Birlikte sahne aldığımız arkadaşlarımız tanınmaya, bilet satmaya başlayınca, bu türlü bir yol varmış, buradan gelen parayla geçinebilirmişim dedim birinci sefer. Geçinemedim. (Gülüyor)
Uzun müddet gündüz mesaili çalışıp, geceleri sahneye çıktım. Şu an çok şükür yalnızca güldürü yaparak hayatta kalıyorum. Yaşıyorum bu hayatı demek isterdim, ancak diyemedim. Bence çok değerli iş, bir insan komedyenlik yaparak hayatta kalmamalı, hayatı yaşayabilmeli. (Gülüyor)
Gösterinizde çağdaş insanın birbirinden tuhaf hallerine değiniyorsunuz. Bunlar da, başımıza gelince sinirlendiğimiz, ancak anlatılınca komik olan şeyler genelde. Pekala çağdaş insan kendini alaya alarak mı var olabilir sizce?
Açıkçası anlattığım şeyleri seçmiyorum çağdaş insan vs. diye. Bir ayrım yok bende, komik olduğunu düşündüğüm her şeyi anlatmaya çalışıyorum. Başımıza gelince sinirlendiğimiz şeyler esasen komik olan. Olaya nereden baktığına bağlı. Dramla güldürü sırt sırta duruyor. Sinirlendiğimiz birçok şeye, bir vakit sonra dönüp bakınca gülüyoruz. Muhakkak bir vakit geçmesi gerekiyor ki hudut duygusu bitmiş olsun artık.
Komedinin tarihî olarak dönüştürücü bir istikameti de mevcut. Bazen kimsenin konuşmak istemediği, çeşitli sebeplerle eleştirmeye çekindiği bahisleri, güldürü farklı istikametlerden tutarak gündeme taşır ve tartışmaya ön ayak olur. Biraz da bundan bahsedelim mi?
Komedi sihirdir. Karşıdaki seni severse güler. Gülerse de sever. Konuşarak, tartışarak karşı tarafı ikna edemediğin bir mevzuyu komik bir lisanla anlatınca, karşıdaki buna güldüğü an da ortaya bir his çıkar. Sempatikleşirsin ve söylediğin şeye karşı bir direnç kalmaz ortada. İkna etmenin en hoş yolu sanırım. (Gülüyor)
Tabii bir de eli meşaleli beşerler var: Üstelik yalnızca muhafazakârlar değil, kendilerini muhalif olarak tanımlayan kesitler de bu linç kültürüne ortak oluyorlar ve ortaya eski, eski olduğu kadar da yeniliğini yitirmeyen, “Her şeyin mizahı yapılmaz” diye bir laf çıkıyor. Bu bahiste neler söylemek istersiniz?
Bu mevzu daima gündemimde olağan bir komedyen olarak. Her şeyin latifesi yapılır mı? Yapılır. Yani bu ülkede yapılır mı? Onu uzun konuşmamız lazım, özel konuşmamız lazım, zira açıklarken bile linç yersin, haberin olmaz. (Gülüyor)
“Benim kutsalım hakkında latife yapamazsın”la başlıyor konu. İneğe tapan adam var, sesi az çıkıyor diye inek latifesi yapabiliyoruz da, neden senin kutsalınla ilgili latife yapamıyoruz? Herkesin kutsalı var, ufak tefek herkesin var. Şayet tüm kutsallara hürmet duyacağım dersen ağzını açamazsın. Ayrıyeten insan latife yaptığı şeye hürmet duymuyor diye bir şey de yok. Senin kutsalın benim de kutsalım olabilir. Yeniden de o latifeyi yaparım. Latife yapmanın gayesi yalnızca güldürmektir. O kutsal lisana gelse, “Yap o latifeyi,” der. (Gülüyor) Bir komedyenin anlattıklarında en kıymetli şey, komik olup olmadığı bence. Bu ortada bu yalnızca din vs. konusu değil. Her kesim için bu türlü.
‘STAND-UP HÂLÂ MARJİNAL ŞU AN’
Stand-up güldürü ülkeye, kültüre nazaran çeşitli farklılıklar gösteriyor. Buradan hareketle Türkiye’deki stand-up kültürünü nasıl yorumlayabiliriz?
Türkiye’deki stand-up kültürü çok yeni. Cem Yılmaz vardı evvelce, lakin bir taneydi. Kültür daha hâlâ oturma kademesinde. Şu an hâlâ gideyim de izlemediğim bir komedyeni izleyeyim diyen bir seyirci kitlesi yok. Varsa da 20 bin kişi falandır. Bir biçimde tanınmadan yalnızca sahneye çıkarak bu işi yapmak güç. Diğer şeyler de yapman gerekiyor hâlâ. YouTube, Instagram, dizi, sinema vs vs… Bugün Galatasaraylı Bülent Korkmaz ben stand-up yapıyorum dese, sahneye çıksa, biletler tükenir. Lakin kültür oluşuyor mu, evet. 10 senede nereden nereye geldiğini yaşayarak gördüm. Bir 10 seneye falan çok daha oturmuş bir kesim olacaktır diye düşünüyorum. Rap müzik bunun en hoş örneği. Stand-up kültürü, rap kültürünü bir 10-15 sene geriden takip ediyor popülerlik olarak. Rap müzik neredeyse tanınan müzik oldu. Stand-up da olağanlaşacak. Hâlâ marjinal şu an.
YouTube’a vakit zaman çeşitli program formatları hazırladığınızı biliyoruz. Son vakitlerde YouTube’a veya öteki platformlarda yönelik hazırladığınız/hazırlamayı düşündüğünüz yeni bir format var mı?
YouTube’da şu an bir şey yok. Öbür projeler var çalıştığım, vakitle hayata geçecekler.
Stand-up şovunuzu geçtiğimiz günlerde Youtube’da paylaştınız. Bu yeni bir şov hazırladığınız manasına mı geliyor?
Hali hazırda anlattığım 90 dakikalık bir set vardı. Bunun 40 dakikasını yükledim YouTube’a. Kalan setin üzerine yeni şeyler yazarak 60-70 dakikalık tek perdelik bir şov hazırladım. Bir sefer oynadım da. Eylülden sonra devam.
Yakınlardaki şov takviminizi bizimle paylaşır mısınız?
Eylüle kadar şov olamayacak. Bu yaz ‘Güven Bana’ isimli bir sinema sinemasında oynuyorum. Selçuk Aydemir’in sineması. Açıkçası onun çekimlerinin yoğunluğu kelam konusu. Bu yüzden şu anda netleşen bir takvim yok.