Türkiye gazetesinde, Ahmet Akışık imzasıyla yayınlanan “Diyanet Şemsiyesi Altında Kripto İlahiyatçıların Almanya yapılanması” başlıklı yazıda Diyanet İşleri Başkanlığı gaye alındı.
Diyanet İşleri Başkanlığı’nın 2002 yılında Frankfurt Goethe Üniversitesi’yle birlikte bir protokol imzalayarak, Protestan İlahiyat Fakültesi’nin Dinbilim ve Dinler Tarihi Kürsüsü bünyesinde İslam’la ilgili dersler verilmesi hedefiyle, 5 yıl mühletle bir İslam Dinbilimi Konuk Profesörlüğü takımı aldığı belirtilen yazıda “2003 yılında Diyanet İşleri Başkanlığı’nın tavsiyesi üzerine İslam Dinbilimi Vakıf Konuk Profesörlüğü takımına Prof. Dr. Mehmet Emin Köktaş atanmış ve 2005 yılına kadar kurucu olarak misyon yapmıştır.” denildi.
Yazıda şu tabirlere yer verildi:
2009 Temmuz’unda Lisanlar ve Kültürler Fakültesi bünyesinde İslam Dini ve Kültürü Araştırmaları Enstitüsü kurulmuş ve Diyanet İşleri Başkanlığı’nca vakfedilen bütün takımlar bu enstitüye bağlanmıştır. Bu değişiklikle birlikte Enstitü, İlahiyat programları açma imkânına kavuşmuştur.
Ali Bardakoğlu, 2003-2010 yıllarında DİB’da lider olarak vazifede bulunuyordu. 2006 yılında A. Bardakoğlu, Türkiye’de birinci “Kur’an’da Tarihselliği”, “Sünnetüllah” isimli doktora tezi ile gündeme getiren Ömer Özsoy’u Frankfurt Goethe Üniversitesi bünyesinde kurulan İslam Vakıf Kürsüsü’ne “Misafir Profesör” olarak atadı. Bu kürsü, Protestan İlahiyat Fakültesi içinde yer alıyordu.
Tarih sürecinde siyasi, ideolojik ve dini muhaliflerin sığınma ve faaliyet yeri, genelde Batı/Avrupa olmuştur. Eski İstanbul Müftüsü’nün fikirdaşı Mısırlı mürted Ebu Zeyd Almanya’ya sığınmış, Humeyni Fransa’da “devrim hazırlığı”nı yapmış ve ülkesinde mason teşkilatını kuran Efganî, Abdüh ile birlikte Fransa’da birinci Ehl-i Sünnet’e/Cumhur-ı İslam’a karşı bayrak açarak “el-Urvetü’l-Vüska” gazetesini çıkarmıştır.
“Kur’an, lâfzan indirilmemiştir, âyetler ortasında çelişki var ve kıssalar hayalidir” diyen Mustafa Öztürk, Almanya’ya kaçmıştır. Fazlurrahmancı Ömer Özsoy, tıpkı M. Öztürk üzere büsbütün Kur’an’ı beşerîleştirmektedir. İslam’a ihanet eden FETÖ, şu anda Almanya’yı üs/karargâh edinmiştir. Ülkemizdeki “İttihatçılar”ın birden fazla, Batı’da Osmanlı, Türklük ve Padişah aleyhtarlığı, hatta İslam düşmanlığı fikirleriyle zehirlenmişlerdir.
“İttihat ve Terakki”ci ilahiyatçılar
Osmanlının son periyotlarında ortaya çıkan “İttihat ve Terakkiciler” ile zamanımızdaki Modernist/Kripto İlahiyatçılar ortasında büyük oranda bir benzerlik görülmektedir. Bunu, şu başlıklar altında açıklayabiliriz:
1. “Osmanlı harsı” karşıtlığı
İttihat ve Terakkiciler: İttihat ve Terakki mensupları, genel itibariyle Selçuklu ve Osmanlının sahip olduğu dine, örf ve âdetlerine, kısaca manevî hayatına bî-gâne, yabancı, hatta karşı idiler. İçlerinde İslam aleyhtarı olanlar olduğu üzere, inanç bakımından Asya kökenli eski Türkler’e/Şamanizm’e hayranlık duyanlar ve Batı’da olduğu üzere, müzik ve dans eşliğinde mahremiyetsiz bir aile hayatı yaşayanlar ya da hasretini çekenler vardı.
Kripto İlahiyatçılar: Modernist/Kripto İlahiyatçılar da, Selçuklu ve Osmanlının sahip olduğu, yüzyıllar boyunca uyguladıkları Ehl-i Sünnet’e karşıdırlar. Ehl-i Sünnet topluluğunu Dört Mezhep, bunlara bağlı Müctehidler ve âlimler temsil etmektedir. Bu temsil, Tefsir, Hadis, Akaid, Fıkıh, Siyer üzere bütün İslam ilim kısımları itibariyle olmaktadır. Modernist İlahiyatcılar, müctehid ve âlimler kanalıyla gelen bu ilimlerin hiçbirini referans almazlar. Hadisleri, inkâr ederler. Peygambersiz bir din tasavvurunu oluşturmaya çalışırlar.
2. Batı hayranlığı
İttihat ve Terakkiciler: İttihat ve Terakki mensupları, Batı’yı âdeta ma’but kabul etmişlerdir. Kıbleleri, Batı olmuştur. Onun için kimileri, Allah’a, Peygamber’e ve Kur’an’a düşman kesilmişlerdir. Cumhuriyet’in birinci devrinde, tek parti iktidarında kimi mescitler kapatılmış, depo yapılmış, yıkılmış ve ahır olarak kullanılmıştır. Batı’nın tekniğini almakla yetinmemişler, Batı’nın bütün süflî hayatını Müslümanlara göstermek ve yaşatmak istemişlerdir.
Kripto İlahiyatçılar: Modernist/Kripto İlahiyatçılar da Selçuklu ve Osmanlıdan beri gelen pak, pak İslam binasını, Batı’nın ellerine verdiği ıslahat/modernism fırçasıyla ve Oryantalizm necasetiyle kirletmeye yeltenmişlerdir. Kutsal Kur’an’ı tenkide tâbi tutmuşlar, Hazret-i Peygamber’e sırt çevirmişler, mezhep ve müctehidleri tanımaz hâle gelmişlerdir. Lakin başka tarafta üçlü ilâh inancını, dörtlü İncil’i ve ilâh ilan edilen Uzeyr’i hiçbir ruhî ve vicdani rahatsızlık duymadan kabullenebilmişler, hatta Müslüman olmayan Ehl-i Kitap için cennette yer hazırlamaya kalkmışlardır.
3. İdare aleyhtarlığı
İttihat ve Terakkiciler: İttihat ve Terakki mensupları, Müslümanların birlik ve beraberliğini sağlayan hükümdar, buyruk, halife, hünkâr, han, padişah üzere isimlerle kendilerini yönetim edenlere başkaldırmışlardır. Padişah aleyhtarlığı yaparak, Müslümanların buyruk komuta zincirini kırmışlardır. Avrupa’da hâlâ kral ve kraliçelik karar sürdüğü hâlde Müslümanların başsız, halifesiz kalmalarına sebep olmuşlardır.
Kripto İlahiyatçılar: Modernist/Kripto İlahiyatçılar da birçok Müslümanların birlik ve beraberliğini temsil eden Dört Mezhep imamına savaş ilân edercesine karşı çıkmışlardır. Bilimsel(!) çalışmalarında İmam-ı A’zam Ebu Hanife’den, İmam-ı Mâlik, İmam-ı Şâfiî ve İmam-ı Ahmed’den “rahmetüllahi aleyhim” hiç kelam etmezken, en azılı İslam düşmanı Oryantalistleri referans gösterebilmişlerdir. İslam ilimlerinde kendi akıl ve mantıklarına nazaran, Müslüman olmayan bir Oryantalisti, bir Müctehid âlime tercih edebilmişlerdir. Bu inanç ve yöneliş, “hınzırdan da kurban olabilir; namaz için Ka’be’ye dönmek kural değildir, her yer, Allah’ın yarattığı yerdir ve Lübnanlı Hristiyan bir Arap, düzgün olarak Fatiha’yı ve artırımı sûreyi okuyabilmektedir. Pekâlâ imam olup Müslümanlara namaz kıldırabilir” demekten farksızdır.
Bu itikat, Allah kelâmı Kur’an-ı Kerim üzerinde kuşku duymanın, imanda Resûlüllah’ı devreden çıkarmanın, Muhaddislerce tedvin olunan Hadis külliyatına inanmamanın ve Müctehid âlimlere tâbi olmamanın bir sonucudur.
Almanya’daki üs merkezi
Diyanet İşleri Başkanlığı ile Frankfurt Goethe Üniversitesi ortasında yapılan bir anlaşma/protokol gereği Protestan İlahiyat Fakültesi’nde ve daha sonra Lisanlar ve Kültürler Fakültesi İslam Dini ve Kültürü Araştırmaları Enstitüsü’nde İslam’la ilgili dersler verilmesi konusunda İslam İlimleriyle ilgili birtakım takımlar ihdas edilmiştir. Diyanet İşleri, bu takımlara, vakit zaman hem kendi bünyesinden, hem de Üniversitelerden öğretim ve yönetimci eleman göndermiş ve göndermeye devam etmektedir. Öbür ülkelerden de eleman istihdamına gidilmiştir.
Gönderilen bu elemanlar ortasında şunlar vardır:
Prof. Dr. M. Emin Köktaş, Vakıf Konuk Profesörü
Prof. Dr. Tahsin Görgün, Vakıf Konuk Profesörü
Prof. Dr. Hasan Alacacıoğlu, Vekil Vakıf Profesörü
Prof. Dr. Abdullah Ekip, Vakıf Konuk Profesörü
Prof. Dr. Mehmed Said Hatiboğlu, Ankara
Prof. Dr. Hassan Hanafi, Kahire
Prof. Dr. İbrahim Kafi Dönmez, İstanbul
Prof. Dr. Rotraud Wielandt, Bamberg
Prof. Dr. Hartmut Bobzin, Erlangen-Nürnberg
Prof. Dr. Mustafa Saim Yeprem, İstanbul
Prof. Dr. Ömer Özsoy, Vakıf Profesörü
Ancak Almanya’daki bu merkeze damgasını vuran Fazlurrahmancı M. Said Hatipoğlu, R. Rızacı M. Saim Yeprem ve bilhassa Tarihselci Ömer Özsoy olmuştur.
Biz bu yazımızda Ömer Özsoy’un inanç ve fikirlerinin eseri olan ideolojisinden birtakım örnekler vermeye çalışacağız. Sanki bir bilim insanı mıdır, yoksa mescid-i dırâr/münafık ruhlu biri midir?
Tarihselci Ömer Özsoy’un Hezeyanları
Yanlış: ‘Konuya girmeden evvel İslam anlayışında “kutsal metin” ve “Allah kelamı” hakkında şunları belirtmek isterim: İslam anlayışında tartışmasız tek kutsal, uluhiyettir. Lakin Kur’an’ın Allah kelamı mı, yoksa Allah kelamının yansıması mı olduğu, son derece tartışmalı olduğundan Kur’an’ı kutsal kitap olarak nitelendirmek ebediyen sıkıntılıdır (Ömer Özsoy, Frankfurt, Haziran Sempozyum, 2008).
Doğrusu: Müslümanların şu anda ellerinde bulunan Kur’an-ı Hakim hakkında zerre kadar kuşkuları yoktur. Büyük Allah’ın kelâm’ı olduğuna iman ederler. Kâfirler esasen, Kur’an’ı ve Peygamber’i kabul etmezler. Oryantalist ve Misyonerler ise, İslam’a ve onun hiçbir rüknüne inanmazlar.
Yanlış: “Modernizm, kendi kural ve kıymetlerini yerleştirerek her şeyi aksine çevirdi. Müslümanların ek olarak Kur’an’la alakalı değişim ve yenilik fenomeni üzerinde düşünmeleri gerekti. Zira Kur’an vahyi, hayatın hiçbir alanında güne uymuyordu. Kur’an ne aktüel kavramlarla konuşmakta, ne de şimdiki sıkıntıları irdelemekte. Bu nedenle Kur’an’ın vahyi ile aktüel dış dünya ortasında teğe bir temas bulunmamaktadır (Ömer Özsoy, Frankfurt, Haziran Sempozyum, 2008).
Doğrusu: Kur’an-ı Hakim, elbette ne Mekkeli kâfirlerin dileklerine nazaran, ne de gerçek Tevrat ve İncil’i tahrif eden Yahûdi ve Hristiyanların bozuk inanç ve beklentilerini karşılayacak formda inmiştir (inmemiştir). O, seküler/lâik bir kitap değildir, O, Allah, kelâmıdır. Büyük Allah’a İslam’ın öngördüğü halde iman eden, onu bağrına basar, ona hürmet eder ve onu başının tâcı yapar.
Ömer Özsoy’un “Sünnetüllah” kitabı
Ömer Özsoy’un kitabında şu tabirler yer almaktadır:
Yanlış: Kur’an, tarihte olaylar ortasındaki determine münasebetlere dikkat çekmekle kalmayıp, bu determinasyonu sünnetullah’ın değişmezliği unsuruyla teyit etmiş olmasına karşın, olayların akışı için evvelden belirlenmiş bir seyir anlayışına katiyen yer vermez. Kur’an’ın teyit ettiği, belirli bir toplumsal değişme için gereken kaideler oluştuğunda, bunun sonucu olan değişmenin kesinlikle gerçekleşeceğidir. Fakat değişmeyi belirleyen sebeplerin fâili, hür irade sahibi fertlerden oluşan toplum olduğu için, hiçbir toplumsal değişme evvelce belirlenmiş olamaz (s. 154).
Doğrusu: Tefsirle ilgili bir çalışmada, bu tabirlerin yer alması, insanı dehşete düşürmektedir. Bu paragrafta büsbütün sünnî mukadderat itikadı gaye alınmıştır:
1. Kur’an olayların akışı için evvelden belirlenmiş bir seyir anlayışına katiyen yer vermez.
Kur’an-ı Hakîm’e iftiradır. Her şey, Levh-ı Mahfuz’da yazılıdır (Yâsîn, 12; En’âm, 59; Burûc, 22).
2. Değişmeyi belirleyen sebeplerin fâili, hür irade sahibi fertlerden oluşan toplum olduğu için, hiçbir toplumsal değişme evvelce belirlenmiş olamaz.
Sünnî itikatta, Ulu Allah’ın ezelî ilmi vardır. Bu da Levh-ı Mahfuz’da yazılıdır. Bir olay nerede, nasıl ve hangi saatte/saniyede olacağı yazılıdır. İnsan eliyle olacak bir şeyi olmadan evvel de bilir.
Başta Mu’tezile olmak üzere birtakım bid’at fırkaları, insan, kendi fiilinin yaratıcısıdır, derler. Daha açık tabirle Allah, bir erkeğin kiminle evlenip evlenmeyeceğini, bir bilgisayar alıp almayacağını, işe gidip gitmeyeceğini bilmez, lakin bunlar gerçekleşince bilir, diyorlar. Zira bunlar, insanın iradesiyle ilgili olan işlerdir. İnsanın iradesi de hürdür, diyorlar. Modernist ilahiyatçılar da tıpkı kanaattedirler.
Bunlara Ehl-i Sünnet’in yanıtı şöyledir: Ulu Allah’ın ilmi, ezelîdir. Olanı, olacak olanı, insan eliyle/iradesiyle olacak olanı olmadan evvel de bilir. Lakin şanlı Allah’ın ezelî ilmi, insan iradesiyle olacak olan o şeyin olması istikametinde mücbir/zorlayıcı değildir, öteki bir tabirle insan onu aklını ve iradesini kullanarak yapmaktadır. Bundan ötürü da sorumlu olmaktadır. Onun için meyhaneye giden, namaz kılmayan ve Vatikan’a gönül bağlayan, karar ve davranışından mes’uldür. İnsan, iradesini hayırda kullandığında, ulu Allah, hayrı yaratır, şerde kullandığında da şerri/kötülüğü yaratır. Ancak hayırda isteği vardır, şerde ise isteği yoktur.
Sorular
Ömer Özsoy ve Modernist İlahiyatçı:
1. Bu inançla mı, İslam’ı anlatacak?
2. Bu inançla mı, Kur’an’ı öğretecek?
3. Bu inançla mı, Peygamberi tanıtacak?
Kitabın kısa kıymetlendirilmesi:
1. Çalışma büsbütün Müsteşriklerin/Oryantalistlerin fikirleri ve gayeleri doğrultusunda hazırlanmıştır.
2. İtikatta Mu’tezile temel alınmıştır. Yazgı, inkâr edilmiştir.
3. Fazlurrahman’ın tarihsellik görüşü işlenmiştir. Başka bir söz ile Kur’an kararlarının indiği çağ ile hudutlu olduğu, böylelikle Kur’an’ın kitap değil, metin olduğu vurgulanmıştır.
4. Tefsir alanında bir çalışma olmasına karşın, hiçbir hadis kullanılmamış ve Resûlüllah yok farz edilmiştir.
5. Ayetlere şer’î manaları verilmemiş, âyetlerin tamamı Tarihsellik ideolojisine alet edilmiştir.”
Odatv.com