Özlem Gürses*
Geçen hafta tanımadığım bir numaradan davet geldiğinde çok da istemeyerek açtım… AKP İstanbul Vilayet Başkanlığı Basın Danışmanı Mustafa Güngör’dü arayan. Kendisini tanıttı, beni Nef Stadyumu’nda gerçekleşecek Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Büyük İstanbul Buluşması’na davet etti.
Seve seve geleceğimi, gazetecilik yapacağımı ve ne gördüysem aktaracağımı ilettim.
Böylece anlaştık.
***
20 yılın ağır yükü
Telefonu kapattım ve geçen 20 yılı düşündüm…
Bunun neredeyse 12 yılı, çok sevdiğim mesleğim televizyon haberciliğinden ambargolu geçmişti.
Tek bir AKP toplantısına akredite edilmedim, tüm iş yerlerimden ya kendim ayrıldım, ya ayrılmak zorunda kaldım… Toplumsal linçler, hakaretler, hakkımda yapılan palavra haberler, oğluma aileme tehditler…
Bu benim şahsî travmam.
Bir de memleketin aldığı derin yaralar, açılan fay çizgileri, ödenen bedeller var ki… Yükü çok ağır.
Bu hislerle öğle saatlerinde yola çıktım, erkenden gitmek, mümkün olan en çok beşerle konuşmak, görüntüler, fotoğraflar çekmek istiyordum.
Basın ve protokol için üç loca ayrılmıştı.
Haber kanalları erken saatlerden itibaren canlı ilişkilere başlamıştı, bir iki tanıdık isme merhaba dedikten sonra halkın tribünlerine geçmek ve aktifliği oradan izlemek istediğimi söyledim.
Mustafa Beyefendi bunun mümkün olmadığını, ortadaki irtibatın güvenlik nedeniyle kesik olduğunu anlattı, “Bu seferlik locada bizimle olun, öbür sefer istediğiniz üzere yaparız” dese de… Ben gazeteciyim, bir yolunu buldum ve tribünlere geçtim. Mitingi de sonuna kadar AK Partili vatandaşlarla izledim.
***
Simit artık 5 TL
Galatasaraylılar, AKP mitingi için “ev”lerinin verilmesine kızmış, toplumsal medyada iletiler yazmışlardı… Kulüp idaresiyle konuştum, stadın Gençlik ve Spor Genel Müdürlüğü tarafından tahsis edildiğini öğrendim…
Güvenlik kapılarından geçince, masalar kurulmuş, simit ve meyve suyu dağıtılıyordu…
AK Partililer, akın akın giriş yapıyorlardı.
İstanbul’un dört köşesindeki örgütlerden servisler kalkmış, miting için hakikaten de neredeyse kusursuz bir “organizasyon” yapılmıştı.
Ama “Türkiye Yüzyılı” ile büyük düşünen AKP, seçmenine sade bir simidi verebiliyordu artık…
Simit, dışardan bakıldığında büyük bir “kampanya makinası”na da dönüşen AKP’nin yarattığı gelir adaletsizliği ve yaşanan yoksulluğun bir sembolüydü adeta…
Cumhurbaşkanı Erdoğan’a kendi anlatılarıyla “tutkuyla, sevdayla” bağlı bayanlar çantalarını, naylon poşetlerini simitle dolduruyorlardı, fiyatı 5 TL’yi geçen bir somun ekmeğin yerine hiç değilse iki öğün sofraya koymak için tahminen de…
***
“Kürtler Tayyip’e oy verir”
Ben çekim yaparken tıpkı bayanlar gülümseyerek Rabia selamıyla bakıyorlardı ekrana… “Sayın Erdoğan Sisi’yle barıştı, tarih oldu Rabia” diyorum, karşılık, “O bilir ne yaptığını” oluyor.
Aralarında merdiven silen de var, işsiz olup konutta hasta yaşlısına bakıp, toplumsal yardımla geçinen de…
“Nasıl iktisat, ay sonu geliyor mu” diye pek çok bireye soruyorum… Önemli bir meşakkat olduğunu hepsi anlatıyor.
Elektrik, doğalgaz faturaları kadar işsizlik de sorun… Birçoğunun evladı iş bulamamış, okulu bırakmak durumunda kalmış…
Yine de birçoğu “Gıda fiyatları marketler yüzünden yüksek” diyor… “Peki” diyorum “Pazar niçin değerli?..” Karşılık değişmiyor: “O da marketçiler yüzünden…”
Tekrar soruyorum: “Peki ya doğalgaz, elektrik niçin bu kadar kıymetli?”
Sessizlik.
Sonra biri öne atılıyor: “Abla yanlışsız konuşuyor, fakat güzel de ablacım, kim çözer bunları Reis’ten öbür?” Bir öteki genç soruyor: “Ben sizi tanıyorum, gazetecisiniz, muhalefet yalnızca her şeye itiraz ediyor, bizim lisanımızdan anlamıyor…”
Merdivenlerde Bitlisli bir seçmenle yan yana oturuyoruz… “Nasıl” diyorum, “memnun musunuz AKP’den?” “Ben” diyor “neredeyse İstanbul Belediyesi’ndeki birinci gününden itibaren koyu Tayyipçiyim… Ben razıyım ondan, fakat bazen Bahçeli çok ağır konuşuyor Kürtlere…”
“Yine de” diyor “Kürtler Tayyip’e oy verir…”
***
AKP’nin seçim vaadi: Recep Tayyip Erdoğan
Saatler geçiyor, herkes yalnızca tek bir kişiyi bekliyor; Recep Tayyip Erdoğan’ı.
Büyük bütçelerle sahneye konuşlanmış olan dev senfoni orkestrası herhalde bir türkü ya da bir folklorik yapıtı seslendirecek diye düşünüyorum… Ancak hayır, Azerbaycan’da benzerini görebileceğimiz bir opera tonunda “Recep Tayyip Erdoğan” müziği yankılanıyor statta.
Yer gök Recep Tayyip Erdoğan.
AKP’nin elinde kalan en güçlü tek “vaat” Recep Tayyip Erdoğan.
Dev ekranda Erdoğan’ın görüntüleri yayınlandığında bir heyecan dalgası oluşuyor.
En çok da bayanlar.
AKP sahiden de bir “kadın partisi…”
O dünyadaki bayanlar, hâlâ aşkla bağlı Erdoğan’a.
Ama “Reis”in kendi yoksulluklarını “eskisi üzere anlamadığının” da farkındalar…
***
“CHP teşkilatlarına anlatın”
Çekimlerimi yapıp, notlarımı alıp, 20 yıl sonra birinci sefer AKP’nin bir simidini yiyorum.
Meyve suyu almak için dışarı çıktığımda teşkilatlarda vazifeli bir küme AK Partili kesiyor yolumu.
Samimiyetle sohbet ediyoruz, birbirimizi pek hoş anlıyoruz.
Arada biri “CHP teşkilatlarına anlatın” diyor… “Ben gazeteciyim” diyorum, “hayatta hiçbir partinin üyesi olmadım… İşimi yapmak için buradayım.”
Yanındakiler çabucak müdahale ediyor, susuyor.
Yerime dönerken tam giriş kapısının yanındaki merdivenin tabanında, soğukta bir aile görüyorum, yere seccade niyetine serdikleri kartonun üzerinde namaz kılıyorlar, çarşaflı bir bayan ve eşi… Çocuklar bekliyor.
O sırada fark ediyorum, az ilerde tekrar karton üzerinde namaz kılan öbürleri da var.
Tekrar geçiyorum tribünlere… Saatler ilerlemiş, hava da güzelce soğumuş artık.
Dev ekranda Erdoğan’ın giriş yaptığı anonsu veriliyor, bayraklar kalkıyor yine… ve “Reis” alana girdiğinde ortalık yıkılıyor.
***
|
“Öyle bir kazanacağız ki…” Çıkışta yol sormak için emniyet görevlilerinden yardım istiyorum. Biriyle bir arada yürüyoruz “Tayyip âlâ, ancak etrafındakiler kibirden geçilmiyor, herkese çok makûs davranıyorlar, seçimi bu türlü alamazlar” diyor… “Teşkilat yöneticilerine sordum, seçime kadar mesken ev, kapı kapı gezip milletin kaygısını dinleyeceklermiş” diye karşılık veriyorum. “Ablacım, onlar yükünü aldı, kimse sıkıntı dinlemez artık” diye karşılık veriyor. Bir taksiye biniyorum, mitingden çıktığımı fark eden sürücü “Bir devranın sonu, bence kazanamazlar, herkes çok darda, lakin bu muhalefetle de bilmem ki ablacım” diyor. Boynumda 20 yıl sonra taktığım, üzerinde “misafir” yazan AKP mitingine giriş kartım, her yerde AKP’nin seçim sloganı: “Öyle bir kazanacağız ki, hiç kimse kaybetmeyecek…” |
***
Son bir not
Beni bağrına basan, en ufak bir nahoşluk yaşatmayan AKP seçmeni kardeşlerime teşekkür ediyorum.
Kimi tanıdı, kimi tanımadı.
Ama hepsi yaptığım işi kolaylaştırdı, yardımcı oldu, kalbini açtı.
Bir de “AKP TROLLERİ” var, onlar doğal ki karakterlerine uygun olanı yaptılar, yeniden hakaret ettiler, tekrar tehdit ettiler, tekrar toplumsal medyada ismini bile yazamayan zavallıların amacı oldum.
Vız gelir tırıs masraf.
* Bağımsız gazeteci