Kahramanmaraş merkezli iki zelzele sonrası harabeye dönen Hatay’da hayat durdu. Sarsıntıda hayatta kalan binlerce insanın kenti terk etmesiyle Hatay hayalet kente döndü. Lakin hâlâ Hatay’ı terk etmeyenler de var. Sarsıntıdan sağ kalanlar ortasında köyde yaşayanlar, temel gereksinimlerini karşılayamamaktan şikayetçi. Barınma ve besin temini, en büyük sorun.
DW Türkçe’de yer alan habere nazaran; Hatay’ın yaklaşık 9 bin nüfuslu Dursunlu köyü, merkeze yalnızca 15 dakika uzaklıkta. Fakat burada yaşayan Hataylılar, sarsıntının üzerinden 10 gün geçmesine karşın hayatta kalma savaşı veriyor.
Çar ailesi, onlardan biri. Hatay’daki Kurtuluş Caddesi üzerinde bulunan tarihi Affan mahallesi zelzelede büsbütün yıkıldı. Hakan-Özlem Çar ve iki çocuğunun Affan’da yaşadığı konut de yerle bir oldu. Çar çifti çocuklarıyla birlikte köye geldiğini anlatıyor.
“Dün mahalleden son cenazeyi çıkardılar. Bir tane ufak horozumuz var. Bir orta ona yemek koymaya geçtik. Sonra akrabalarımızın yanına, Dursunlu köyüne geldik.”
İki çocuk babası Yaşar Büyükaşık, Çar ailesinin akrabası. Hakan Çar ile birebir anda çadır bulmak için gösterdikleri çabayı anlatıyor.
“Çadır bulabilmek için 10 kilometre yürüdük. Yani yaklaşık bir buçuk saat. Yayan git gel üç saat… Boşver ya… Nitekim çok makûs bir sistem. Gönüllüler geliyor lakin devlet yanımızda değil. Biz yazgımıza terk edildik.”
“AFAD’dan kimseyi görmedik”
Dursunlu köyünün girişinde dört tane AFAD çadırı göze çarpıyor. Sıhhat çalışanı Hakan Çar yaşadıklarına şükretse de sarsıntının üzerinden 10 gün geçmesine karşın hala devletin yardım eli uzatmamış olmasına mana veremediğini söylüyor.
“Gönüllüler yemek getiriyor. AFAD’dan kimseyi görmedik. Zelzele olduğu günden beri ısınmaya çalışıyoruz. Bu sobayla artık ne kadar olursa…”
Çar ailesi akrabaları ile birlikte sekiz kişi tek çadırda konaklıyor. Çadır, AFAD ya da Kızılay’a ilişkin değil. Gönüllülerin getirdiği çadırı daha dün kurmuşlar. Gece çocukların da kaldığı çadıra çakalların indiğini, nöbetleşe uyuduklarını anlatıyorlar.
Özlem Çar, çocuklarının hastalanmasından endişeleniyor. Hasret Çar, “Dün bir şişe suyla başımızı yıkadık. Orta ara kente iniyoruz fakat kokular yayılmaya başladı. O neden çocukları muhafaza gayesiyle buradayız şu an” diye anlatıyor.
Yaşar Büyükaşık da öteki köylüler üzere çocuklarının hasta olacağından tedirginlik duyduğunu söylüyor.
“Çadırı kurduk fakat sabah üstümüze çiğ yağıyordu. Çocuklar soğuktan titremeye başladı. Ne yapacağımı şaştım. Zelzeleden ölmedik ancak soğuktan öleceğiz. Ne soba var ne yanlışsız düzgün bir çadır.”
“Devlet yanımızda değil, bahtımıza terk edildik”
Dursunlu köyü sakinleri gönüllülerin yardıma gelmesinden şad lakin onların yapabileceklerinin de bir yere kadar olduğunu söylüyor. Yaşar Büyükaşık, “Biz devletten bir şey bekliyoruz. Kimseyi görmedim ya, olamaz bu türlü bir şey” diye isyan ediyor.
Çadırın başında bir jeneratör var. Onu da daha dün temin edebilmişler. Sobanın etrafındaki suları da tekrar kendi imkanlarıyla almış ve köye kadar taşımışlar. Yani devlet kurumlarından takviye için gelen giden olmamış.
Çar ailesinin zelzelede yalnızca konutları yıkılmamış, otomobilleri da hasar görmüş. Tuzla buz olan art cama branda çekip çocuklar otomobilde uyuduğunda üşümesin diye üstüne battaniye sermişler. Hakan Çar da, çocukların sıhhati için kaygılı olduğunu söylüyor.
“Çocukların boğazında yaralar çıkmaya başladı. Ben sıhhat çalışanı olduğum için ilaç bulabildim. İmkanlar çok berbat burada, bilhassa çocuklarımız için.”
Hatay’da vazife yapan sıhhat çalışanları da bilhassa çocukların ilaç gereksiniminin hemen giderilmesi gerektiğini söylüyor.