Latif Erdoğan’ın oğlunu kaybetmesinin akabinde kaleme aldığı yazı şöyle:
“Geçen hafta yazamadım. Yüreğim, ciğerim hâlâ yanıyor. Oğlum, Metin’im vefat etti. Onu ebediyete uğurladık.
Doğduğu günden vefat edeceği güne, saate, dakikaya kadar ömrü daima çileli geçti. Otuz altı yıllık hayatında hasta olmadığı, ıstırap duymadığı günü olmadı. Lakin o, halinden bir an bile şikâyette bulunmadı. Daima şükür, daima sabır ile yaşadı.
Son üç yılını bir hastane odasında eşimle birlikte birlikte yaşadık. Yanımızdan ayrılışı yalnızca ağır bakıma kaldırıldığı günlerde oldu. Orada da yalnız bırakmadık, sık sık ziyaret ile yalnızlığını paylaşmaya çalıştık.
Ondan fazla ağır ameliyat geçirdi. Her seferinde onu, bir daha görememe telaşıyla uğurladık. Ancak her seferinde tabiplerini da hayrette bırakan bir mucizeyle hayata dönüşünün bayramını yaşadık.
Ne ki, son uğurlayışımız o denli olmadı, olamadı. Böbrek yetmezliği sebebiyle diyaliz alıyordu. Bir an önce diyalizden kurtulmasını istiyorduk. O da çok istiyordu. Ama bilhassa teneffüs yollarındaki rahatsızlıkları sebebiyle böbrek nakli üzere ağır bir operasyonu kaldıramaz diye nakil süreci geciktiriliyordu.
Sonunda o da halloldu. Nefes borusu robotik bir cerrahi süreç ile sağlamlaştırıldı. Bu başarılı müdahale böbrek nakli yapılabilmesinin önünü de açtı.
Böbrek vermeye evvel ben taliptim. Lakin şeker hastası olduğumu münasebet göstererek hekimler talebimi geri çevirdiler. Eşim, uygun görüldü. Yapılan bütün analizler uyumluluk işareti verdiğinden adeta hepimiz cennetle müjdelenmiş üzere sevinç içindeydik. Nakil yapılacak günü hasretle bekler olduk.
Nakili gerçekleştirecek tabipler gün ve tarih verince sevinçten uçtuk. Artık oğlumuz olağan yaşantısına dönebilecek, diyalizin ağır kaidelerinden kurtulacaktı.
Oğlumu ve eşimi nakil süreci için ameliyathaneye uğurlarken, buruktum, hüzünlüydüm ancak memnundum. O anda üç-beş gün sonrasının rengarenk hayalleriyle müteselliydim.
Eşim verici olduğundan onun ameliyatı nispeten daha kolaydı. Oğlumun ameliyatının daha sıkıntı olacağını biliyorduk; ancak o ne zorları aştı, artık de aşar his ve fikri hem bizde hem tabiplerde hem de bütün sevenlerinde hakimdi.
Önce eşimi odasına getirdiler. Biraz sonra ameliyatı yapan tabip odamıza geldi, ameliyatın çok güç lakin başarılı geçtiğini, Metin’imizin önlem hedefli ağır bakıma kaldırıldığını, telaş edilecek bir durum olmadığını söyledi.
Ümitle, duayla sonraki günü bekledik. Sabah, servis odasına çıkarılacağı haberini alınca bütün acılarımızı unuttuk. Nihayet servis odasına çıkarıldı. Annesi, ameliyat kaynaklı bütün riskleri hiçe sayarak iki büklüm odasına geldi. Birbirlerine acılarını hissettirmemek için gösterdikleri çabalar, söyledikleri kelamlar havsala cidarlarını zorlayacak cinstendi. Anne-oğul bunun son görüşme olduğundan habersiz, birbiriyle sarmaş dolaş oldular, birbirlerini öptüler ve eşim tekrar kendi odasına döndü.
Bir-iki saat kadar geçmişti ki oğlum, baba nefesim daralıyor, dedi. Çabucak tabibine haber verildi. Tabibi diyaliz önerdi. İvedilikle diyaliz ünitesine götürdük. Ancak bir türlü kateterini çalıştırıp diyalize başlanılamadı. Nefeste önemli zorlanma olunca tekrar ağır bakıma kaldırılmasına karar verildi ve götürüldü.
Üzgündük, ancak tekrar umutluyduk. 16 Nisan Pazar günü saat on sıralarında ağır bakımdan bir telefon aldık. Hıçkırıklarını tutamayan bir hemşire Metin’in kalbinin durduğunu söylüyordu.
Ölen o muydu, biz miydik? Hala, annesi, babası ve kardeşleri olarak ailesi ve çok geniş bir sevenler etrafı meyyit gibiyiz… O, down sendromlu bir melekti. Melekler ülkesinden geldi, kısa bir müddet bizleri şereflendirdi ve ülkesine geri döndü. Acımız çok büyük…
Cenaze namazına ve defnine iştirak eden, uzaktan yakından arayarak acımıza ortak olan bütün akraba, komşu ve dostlarımıza; son üç yılında doktorluğun çok ötesinde bir sevgi ve ilgiyle ıstırabımızı paylaşan Prof. Dr. Aydın Ünal, Doç. Dr. Kadir İdin beyefendilere ve başka emeği geçen bütün hekim ve hemşirelere bu vesile ile sonsuz teşekkür ediyorum.”