Gördüğümüz ve yaşadığımız en büyük afet. Acımız sonsuz… Yastayız. Sarsıntı hepimizin hayatındaki fay sınırını kırdı. Hayatlarımız değişti artık. Hayata bakışımız.
Sorularımız var, karşılık bekleyen. Meselelerimiz var tahlil isteyen.
Soru şu: Niçin birtakım binalar yıkılıyor da çabucak yanındaki öteki binalar dimdik ayakta?
Nasıl olur da 1 yıllık, 2/3 yıllık binalar yıkılır?
1992’de yapılmış Malatya Turgut Özal Tıp Merkezi’nde çatlak bile yokken yesyeni hastaneler kullanılamaz hale gelir? Yollar, pistler, köprüler, viyadükler, kamu binaları neden yıkılır? Kamu binaları yıkılmayacak arkadaş. Onlar devletin yıkılmazlığı, sağlamlığı, devletin güvenilirliğini ispatlayacak.
Afet periyotlarında hayati ehemmiyette olan irtibat neden ve nasıl sağlanamaz? Neden ve nasıl?
Deprem geliyordu. Bilim bilir. Bilimsel dataya bakar. Tarihi istatistiği inceler. Ve geleceği görür.
Kahramanmaraş’ı bilim gördü, Naci Hoca ‘Gördü’
Şimdi İstanbul zelzelesi var. Bilim biliyor, bilim görüyor, bilim uyarıyor. Hazır olduğumuzu söyleyebilir miyiz?
Ve halkımız… Helal. Bravo insanımıza. Tam bir seferberlik havası. Herkes ayakta. Hele o çocuklar, gençler. Yardımseverlik ve gönüllülük yarışındalar.
Kurtarma çalışmaları…Deprem bölgesinde enkazı adeta tırnaklarıyla kazıyorlar.
Herkes elinden geleni yapmaya çalışıyor.
Zor günler. Hepimiz için. İnsan yaşadığına utanıyor. Çocuğuna sarıldığında içi burkuluyor. Sarsıntı bölgesi aklına geliyor. Uyuyamıyor insan. Oradaki soğuğu düşünüyor.
Ve halkın haber alma gereksinimi. Gazeteci halkına karşı sorumludur. İktidarın gözüyle gerçeğin fakat bir kısmını görebilirsiniz… Halkın gözüyle bakmalısın. Halkın tercümanı olmalısın. İktidara da gerçeği göstermelisin.
Rejiye sesleniyorum. Alandan yükselen sesi kesmeyin. Bindiğiniz hayat kısmını kesersiniz.
İnsan olacağız. İnsan olmanın gereğini yerine getireceğiz. Dayanışacağız. Hissedeceğiz.
İnsanı şefkatinden anlarız. Oburunun acısını yüreğinde hissetmesinden. Halkının acısına yabancı olan ne insandır ne yurttaş ne de gazeteci… Üç günlük hayatta diğerinin ruhuna, diğerinin yaşantısına dokunabiliyorsak varız. Yoksa manası yok. Yokuz.