Bir vakitler ‘taşı toprağı altın’ diye ayak basılan büyükşehirler, şimdilerde ağır bir aksine göçle karşı karşıya. Özel bir bankada yönetici asistanı olarak çalışan Dikris Hanım ve yaklaşık 3 ay evvel emekli olan Mustafa Beyefendi de hem karavanlarıyla seyahat ediyor hem de yaptıkları köy meskenlerinde sakinliğin tadını çıkarıyor. Bazen motosikletle bazen de karavanla gezip kamp yapmaktan büyük keyif alan çift, motosikletleriyle yurt içi ve yurt dışında seyahatler gerçekleştiriyor. Yurt içinde Ege ve Akdeniz’i tercih ettiklerini, motosikletle çok sık Yunanistan’a gidip geldiklerini de lisana getiriyorlar. Yunanistan’ın yüreklerini toplamak için hoş bir başlangıç olduğunu söyleyen Mustafa Beyefendi ile Dikris Hanım, “Yurt dışına 18 günlük bir motosiklet tipi planladık. 18 günde 5 ülke, 18 kent gezdik. Yunanistan, İtalya, İsviçre, Monako ve Fransa. Unutulmaz anılar biriktirdiğimiz bir seyahat oldu” bilgisini paylaştı.
‘YAPTIĞIMIZ KARAVANIN FİYATI 500-600 BİN LİRA CİVARINDA’
Motosikletle çıktıkları yurt dışı seyahatlerinde oteller yerine kampinglerde kalmayı tercih ettiklerini ve bilhassa İtalya’daki kampinglerde karavanları gördüklerinde kendileri için apayrı bir dünyanın kapılarının aralandığını söyleyen aile, “2019 yılında Fiat Ducato 15 metreküp bir panelvan alarak içini karavana çevirdik. Panelvanımız masraflarıyla toplamda 57 bin lira tuttu. Karavana dönüşümü için de 80 bin lira harcadık. Başta her materyalin yerlisi ve ucuzu olsun mantığındayken, deneyimli ağabeylerimizin bizi yönlendirmesiyle birçok şeyi değiştirdik ve yaklaşık 120 bin liraya karavanımızı tamamladık. Şu anda bizimki ayarında motokaravanların fiyatları 500-600 bin lira civarında sanıyoruz” dedi.
Daha evvel köy hayatıyla ilgili hiçbir deneyimlerinin olmadığını söyleyen çift, “Pandemi sürecinde kenttekiler konutlara kapandığında, biz karavanımıza atlayıp aylarca bakir yerlerde gezmeye başladık. Doğada olmak bizi memnun ediyordu. Bir ağacın gölgesinde oturup kahve yudumlamak, bizim için bir AVM’de vakit geçirmekten çok daha huzur vericiydi. Bu farkındalıkla kendimizi yerlere bakarken bulduk” kelamlarıyla göç süreçlerini anlattılar.
‘EVİMİZİN KABA İNŞAATINI 135 BİN LİRAYA YAPTIK’
Göç edecekleri yere bütçelerinin karar verdiğini ve paralarının yeteceği bölgelere baktıklarını söyleyen çift, “Çanakkale bölgesi bizim için en ülkü seçenekti. Çok fazla köy gezdik fakat bir kentli olarak yaşamamız mümkün değildi. Köylü olmaya niyetliyiz lakin o kadar da köylü olamayacağımızı anladık. Mesela hayvan kokusu ve sinek bizim göz önünde bulundurmamız gereken bir kriter oldu. Arsayı beğenmeniz de yetmiyor, insanıyla da anlaşabilmeniz gerekiyor” dedi ve ekledi:
“İlçeye yakınlığı, hastane, eczane, nalbur, banka gerektiğinde ulaşılabilir aralarda olmalıydı. Nihayet gönlümüze nazaran bir yer bulduk. 371 metrekare imarlı bir yerimiz oldu. Yerimizi 42 bin liraya aldık ve çabucak inşaata başladık. 2 oda 1 salon, tek katlı bir konut inşa ettik. Konutumuzun kaba inşaatı yaklaşık 135 bin lira tuttu. Lakin sonrasında kaba inşaatı kadar bir masraf da içine harcadık. İnşaatımız hala devam ediyor. Köy konutumuzun şu anda bahçe duvarı yok. Verandasını şimdi yapamadık. Önümüzdeki bir yıl içinde tamamlamayı umuyoruz.”
“Köyde yaşamak için evvel zorluklarla uğraş edebilecek bir yüreğe sahip olmanız gerekiyor” diyen aile, “Kırsalda imkansızlıklar var. Seçenekler kısıtlı olduğu için seçim yapma bahtınız yok. Kendi kendinize yetebilmeniz gerekiyor. Gereksinimlerinizi çok uygun planlayabilmelisiniz. Mesela bizim seçtiğimiz köyde bakkal bile yok. Masaya oturduğunuzda ‘Aaaa ekmek almayı unutmuşum’diyemezsiniz” açıklamasını yaptı. Aile, gözlemledikleri kadarıyla köydekilerin günlük domates yahut çilek toplama işlerine gittiğini söylüyor. Yetiştirdikleri eserleri pazarda satanların, hayvancılıkla uğraşanların olduğunu ve köyün bir biçimde insanı beslediğini de lisana getiriyor.
‘DOMATES KARŞILIĞINDA KONUTUNU KİRAYA VEREN VAR’
Her köyün farklı bir dinamiği olduğuna dikkat çeken çift, genelde köylerde yaşlıların kaldığını ve gençlerin kentlere göç ettiklerini vurguladı. Anne-babaları vefat eden kardeşler anlaşamayınca köy meskenlerinin çürümeye terk edildiğine dikkat çeken aile, “Bazı konutlar çürümesin diye kiraya veriliyor. Kira yerine bahçesinde yetiştirdiği domates, biber üzere ziraî eserlerden ev sahibine verenler var. Fakat son vakitlerde ekonomik zahmetler köylüleri de etkilemiş olacak ki, bizim duyduğumuz komşu köylerde bin lira civarında kira istenmiş. Kentle kıyaslandığında natürel ki uygun fakat kentteki konforu beklemek hakikat olmaz” dedi.
‘KÖYDE SABİT BİR MAAŞ ŞART’
Köyde hayatın kente nazaran daha ucuz olup olmadığını aktaran Mustafa Beyefendi ile Dikris Hanım, “Ekip biçip kendi eserlerinizi tüketecekseniz olağan ki uygun. Toprak emek vermek isteyene epeyce cömert. Fakat temel gereksinimleriniz asla değişmiyor. Kesinlikle sabit bir maaş kaide. Parasız köyde de yaşanmıyor” bilgisini verdi. Köye göç edecek olanlara tavsiyeler veren çift, “Atalarımız ne hoş söylemiş: ‘Ev alma komşu al.’ Biz köyümüzde bu kelamın manasını öğrendik. Çok şanslıyız ki eksiksiz komşularımız var. Göç etmek isteyenler komşularını tanımaya çalışsınlar, etrafta biraz vakit geçirsinler. Köy insanıyla konuşsunlar, köy hakkında bilgi edinsinler, muhtarıyla görüşsünler” diyerek şunları söyledi:
“Arsa alacaklar ise imarlı olduğuna emin olsunlar, bağlı oldukları Vilayet Özel İdare’den bilgi alsınlar. Yerlerine foseptik çukur mu açacaklar yoksa kanalizasyon alt yapısı var mı kesinlikle muhtara sorsunlar. Emlakının en yakın elektrik direğine arasını öğrensinler. Elektrik çektirmek için arsa fiyatı kadar masraf yapmak durumunda kalabilirler. Bir de yerin yolu olup olmadığı değerli bir sorun. Ortada olan emlaka yol açtırmak da ayrıyeten uğraştırıyor.”