Yargıtay’dan ‘tefecilik’ ile ilgili olarak emsal nitelikte bir karar çıktı. Tefecilik hatasında para alan tarafın, kabahatin mağduru olmadığının belirtildiği Yüksek Mahkeme kararında, “Suçun mağduru tüm toplumdur” sözlerine yer verildi.
BirGün’de yer alan habere nazaran; tefeciden para alan bir kişinin, mağdur olduğunu söyleyerek mahkemeye başvurması üzerine, tefecilik yaptığı öne sürülen şahsa ceza verildi. Kararı hem sanık, hem mağdur hem de Vergi Dairesi avukatı temyiz etti. Emsal nitelikte bir karara imza atan Yargıtay 9. Ceza Dairesi, tefeciden para alanın mağdur olmayacağının altını çizdi.
Kararda; Türk Ceza Kanunu’nun 241. hususunda düzenlenen tefecilik kabahatinin kanunun ‘Topluma Karşı Suçlar’ başlıklı üçüncü kısmının dokuzuncu kısmında düzenlendiği üzere hatanın mağdurunun tüm toplum olduğu vurgulandı.
Kararda şöyle denildi:
“Tefecilik bağında faiz karşılığı ödünç para alan kişi, iradi olarak faiz alakasının tarafı olmakta olup gerçek manada kabahatin pasif failidir. Fakat kanun koyucu izlediği hata siyaseti gereği tefecilik fiilinin etkin failinin basitçe tespitini sağlamak hedefiyle ödünç para alan kişiyi cezalandırmamıştır. Bu halde tefecilik fiilinin pasif faili pozisyonunda bulunan faiz karşılığı ödünç para alan kişinin hatanın mağduru olarak kabulüne imkan yoktur. Bu şahısların fail hakkında şikayetçi olmaları halinde açılan bir kamu davasındaki pozisyonları ihbar eden niteliğindedir ve hatanın direkt mağduru olmadıklarından davaya katılma hak ve yetkileri bulunmamaktadır. Bu nedenle sanık hakkında tefecilik kabahatinden açılan kamu davalarına Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 237. hususuna nazaran kabahatten direkt ziyan görmeyen müştekinin katılma hakkı olmadığı, bu prestijle kararı temyiz yetkisi bulunmadığından müştekinin temyiz talebinin reddi gerekmiştir.”
Zarar karşılansa da kıymeti yok
Kararda tefecilik hatasında tefecilik yapan failden faiz, komite yahut öteki isimler karşılığında ödünç para alan şahısların cürmün direkt mağduru olmadıkları lisana getirildi.
Kararda, “Bu bireylerin maddi ziyanlarının göz önüne alınamayacağı açıktır. Gerçekten 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’nun ‘Kesin hükümsüzlük’ başlıklı 27. hususu karşısında yasanın emredici normlarına alışılmamış olarak düzenlenen bir tefecilik mukavelesi nedeniyle, kontrat taraflarının direkt yahut dolaylı olarak hukuksal müdafaadan yararlanmaları olanaksızdır. Sonuç olarak tefecilik hatalarından kurulan kararlarda Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231. hususunun uygulanmasında, birebir Yasa’nın 231/6-c unsurundaki ‘Zararın giderilmesi’ şartının aranması olanaksızdır. Bu açıklamalar ışığında evrak çerçevesi, bilgi ve dokümanlara nazaran mahkemece sanığa kararın açıklanmasının geri bırakılmasını kabul edip etmediğinin sorulması sonrasında Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231/5 ve 231/6-a-b husus ve bentleri çerçevesinde kıymetlendirme yapılması gerekirken ‘Karşı tarafın ziyanı tanzim edilmediğinden’ münasebeti ile sanık hakkında Ceza Muhakemeleri Kanunu’nun 231. unsurunun uygulanmasına yer olmadığına karar verilmesi bozma nedenidir. Sanık müdafiinin ve müşteki Hazine vekilinin temyiz itirazları bu prestijle yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. hususu de gözetilerek Ceza Muhakemeleri Metodu Kanunu’nun 321. hususu uyarınca kararın bozulmasına oy birliği ile karar verilmiştir” denildi.