Bir şiir bir eğitim hamlesi

Kevser Tekin Ünver

Duymasını bilene neler söyler mevsimler. Bazen yağmur olup yordam tarz fısıldar kulağa, bazen kollarından sarkan güneşle tebessüm eder, bazen de kar taneleri olup doludizgin düşer yeryüzüne. Dinlemesini bilene konuşur mevsimler. Tıpkı Hüseyin Akın’ın son kitabı “Tipide Koşu”da olduğu üzere, kapağına baktığınızda elinizi titretecek ancak okudukça içinizi ısıtacak bir mevsim konuşması tadında.

Şûle Yayınları’ndan 2022 yılında çıkan bu kitap iki kısımdan oluşuyor. Şairin seksen altı sayfaya sığdırdığı şiirlerden birincisi, kitaba da ismini veriyor ayrıyeten. Ve şiiri ithaf ettiği kişi de hayli mânidar: Şairin yakın vakitte ebediyete uğurladığı anneciği. “Anne ölür biter uyku nöbeti…” dizesinden bizlere verdiği bildiriyle tipiye karşı savunmasız bırakıyor okuru. “Kenardan izleyen” ve “Kendine tanık” olmak üzere iki kısımdan oluşan kitap, toplamda tesbih tanesi kadar şiiri barındırıyor içinde. Otuz üç şiirin içinde bunu en düzgün hatırlattığı yer ise tahminen de “Zarar Ziyan” isimli şiirinde geçen “insan doğar, acıkır, şiir yazınca geçer” dizesidir. Yazdıkça mı geçer, yoksa sustukça mı azalır bilinmez fakat şair, bunların geçmesi için yazmayı durdurmuşa benzemiyor hiç: “Az ışık lütfen, az ateş, az insanlık, az nefes.” Demek ki yazdıkça da geçmiyormuş. Bazen bir beşerden medet ummaktan daha hoş olan diğer bir şeyin de var olduğunu “İnsandan daha cömert limon ağacının altı” dizesinden anlıyoruz. Kar demeden, tipi demeden, beyaz bir vahaya yüzümüz çatlarcasına koşarken her bir tane eğilip kulağımıza bir şeyler söylesin istiyoruz. Şairin de sona gerçek dediği tahminen de bu türlü bir şeydir: “Ne solo müzikler ne kısa sinemalar. Bir fısıltıyız biz kimseler duymaz.” Akın’ın bu son şiir kitabı kulağınıza fısıldayacak kaç hoşluklarla raflarınızı süslemeye hazır…

ANNE KÜLTÜRÜ VE BABA BİLGİSİ

Hüseyin Akın’ın ekim ayını rahmetle kapattığını söylersek isabet olur. İkinci kitabı kendisinin eğitimci kimliğiyle ortaya çıkardığı bir eser. “Bunu Bana Öğretmediniz” üç ana kısımdan oluşur. Kısım isimleri da kitabın ismi kadar ilgi alımlı. “Anne Kültürü”, “Baba Bilgisi” ve “Dışarıdan Bitirme. İnsanlık var olduğundan beri kabul gören en yaygın tabir hiç elbet, eğitimin anne karnında başladığı ve babayla sürüp gittiğidir. Birinci sözcükleri, göz temasıyla bir şeyler anlatabilmeyi, birinci duaları daima annelerden öğrendiğimiz doğrudur. Eğitimin üzerine çok şey söylenip yazıldı bugüne kadar. Ancak Akın’ın bana öğretmediniz dediği şeyler neler olabilir sanki?

Rahmet olsun, Üstâd Sezai Karakoç’un hafızlarda kazılı bir dizesi var “Ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz” diye. Akın’ın kendi hayatından kesitlerle anlattığı eğitim seyahatinde bizlere de öğretilmeyenleri görmek mümkün. Bunu “Bir eğitim atağı başlatmak şart” diye lisana getiriyor müellif.