Köşe müellifi Tunca Arslan’ın ilgili yazısı şu halde:
“KARIŞIK YÜN YUMAĞI
Doğrusu, isminin işaret ettiği kadar karmaşık bir sinema var karşımızda. Kısaca “Daniels” olarak anılan Daniel Kwan ve Daniel Scheinert çiftini, 2016’daki birinci sinemaları gerçeküstü komedi-dram “Swiss Army Man”le tanıyoruz. İkinci sinemaları merak bekleniyordu ve “Her Şey Her Yerde Tıpkı Anda”, gerek konusu, gerekse başrolde Michelle Yeoh’u seyredecek olmamız ve ayrıyeten Jamie Lee Curtis’in varlığıyla vaatkâr bir projeydi. Kaldı ki köklerini ve bedellerini ister kaybetmiş, isterse sıkı sıkıya sarılmış olsun, bir Çin ailesinin Amerika dekorundaki serüvenleri her vakit ilgi caziptir, kültürlerarası vurgularda bulunmaya, en azından ritim tutturmaya, çok geciktirmeden derlenip toparlanmaya elverişlidir. Lakin heyhat, bu sefer olmamış; “Her Şey Her Yerde Tıpkı Anda”, Oscar’lı ve epey karışmış bir yün yumağı.
GÜLDÜRMEYEN KOMEDİ
Bu sineması Oscar’a boğan Akademi üyelerinin ve öteki tüm heyetlerin aklı nasıl çalışıyor, sinema zevkleri ve birikimleri nasıl devreye giriyor bilmiyorum lakin Kwan-Scheinert ikilisinin anlatımı baştan sona darmadağınık. Odağına neden bir Amerikalı, Alman, Meksikalı ya da Madagaskarlı değil de Çinli ailenin yerleştirildiği konusunda netlik barındırmayan, Çin ailesinin tipik ve a-tipik özelliklerinden bahsetmeyen, “Amerika’da Çinli olmak”ın sıradan ya da ayrıksı yanlarına parmak basmayan bir imal var karşımızda. Başı vergi dairesiyle sıkıntıda, çamaşırhaneyi kaybetme tehdidiyle karşı karşı kalan, lezbiyen kızıyla birebir frekansı tutturması imkânsız, daima evren-boyut değiştiren Bayan Evelyn Wang’ın düzgün işlenmemiş gerçeküstü serüvenlerinden ibaret her şey. Onun kozmostan kozmosa gezintileri, “yaşam şöyle de olabilirdi” trükleri tanınan sinemanın değişik örneklerine göndermelerle sürüp gidiyor ve açıkçası güldürmeyen bir güldürü olmanın ötesine geçemiyor. Çin kökenli Massachusetts doğumlu direktör Dan Kwan’ın şahsî “gerçek” hikayesi bile çok daha renklidir eminim ki. Geçen Türkiye’de gösterimde olduğu müddet boyunca 39 bin seyirciye ulaşan sinemanın, göçmenlik ve eşcinsellik vurgularıyla yeni “Oscar kurallarına” âlâ ahenk gösterdiğini de ehemmiyetle belirteyim.
Tekrarlayayım, bense sinemayla hiçbir bağ kuramadım, hiçbir anında frekans tutturamadım ve sahiden çok sıkıldım. Göçmenler ve çamaşırhane denilince aklıma birinci gelen sinema, Stephan Frears’ın 1985’te çektiği “Benim Hoş Çamaşırhanem”dir. Unutmak istediğim sinema ise ne yazık ki “Benim hoş ve köhne çamaşırhanem” demeye getiren “Her Şey Her Yerde Birebir Anda” olacak.”