Eski ulusal futbolcu ve Hatayspor yardımcı antrenörü Gökhan Zan, Cumhurbaşkanlığı İrtibat Başkanlığı’na sitem ederek “Hakkımı helal etmiyorum” dediği açıklamasından sonra, kendisine yapılan akınlara karşılık verdi.
Televizyon kanalına katılan Gökhan Zan, defnedilecek cenazeleri için Cumhurbaşkanlığı İrtibat Başkanlığı’ndan bekledikleri yardımın gelmediğini söyledi. Cumhurbaşkanlığı’ndan yardım geleceğinin söylenmesi akabinde mezarlıkta saatlerce beklediklerini anlatan Zan, kendisine palavra söylendiğini ve hiçbir yardım gelmediğini belirtti.
Gökhan Zan’ın bu açıklamaları akabinde toplumsal medyada hükümet destekçisi hesaplar tarafından linç edildi. Daha evvel öteki bir kanalda katıldığı canlı yayında Cumhurbaşkanlığı İrtibat Başkanlığı’na teşekkür ettiği görüntüyü paylaşan hesaplar, Zan’ı palavra söylemekle suçladı.
“İŞİN ASLI ŞU ŞEKİLDE…”
Yaşananların akabinde tezlere karşılık veren Gökhan Zan, şu tabirleri kullandı:
“İyi ki varsınız. Pahalı arkadaşlar benim için değerli olan, sarsıntı bölgesinde halkımızın sesini duyurabilmekti. Fakat belirli kümeler, daha evvel katıldığım bir programdaki kelamlarını çarpıtarak, cımbızla çekerek karşıt algı yaratmak istiyorlar. İşin aslı şu haldedir.”
“İNANMAK ZORUNDAYDIM”
“İletişim Başkanlığı yardımcılarından Çağatay Beyefendi beni aradı. Davetimize karşılık verdi. O vakit kendisine telefonda teşekkür etmiştim. Daha sonra Habertürk’te katıldığım programda Çağatay Bey’in kelamlarına inandığım için, çabucak ilgili makama sayın valilerimize talimat verdiğini her şeyin süratli halde yapılacağını söz etti. Ben de kendisine inandım. İnanmak zorundaydım, devletin kurumundaki bir insanın halkın yanında olduğunu görmek umut veriyor.
“HİÇBİR MESELEYLE İLGİLENMEDİ”
Komşularımız, akrabalarımız, ailemiz enkaz altında beklerken bir umutla sarılıyordunuz. Zira uyum eksikliğinden ötürü bir muhattap bulamıyordunuz, muhattap bulunca umutlanıyorsunuz. Problemlerle ilgileneceğini söyleyince keyifli oldu. Ama hiçbir sıkıntıyla ilgilenmedi.
“KİMSE GELMEDİ”
Ben de sabrettim. Bekledim, 1 gün, 2 gün, 1 hafta geçti. Sonra cenazelerim. 8 kişi, defnedeceğim defnedemiyorum. Kepçeye gereksinimim var yarım saat içinde geleceğini söyledi. Akşam 6’dan gece 12’ye kadar 6 saat soğukta mezarlıkta bekledik, zifiri karanlık. Otomobilin ışıklarıyla orayı aydınlatmaya çalışıyorduk, bir umutla bekledik kimse gelmedi.
“İNSANDA VİCDAN OLUR”
Cenazelerimizi aldık tekrar enkaz yerine getirdik, orada sabaha kadar bekledik. Sonraki gün kendi imkanlarımızla defnettik. İnsanın gururuyla, onuruyla, umutlarıyla oynanınca insanın zoruna gidiyor arkadaşlar. Şunu bilmenizi istiyorum. Zelzele bölgesindeki yaraları sarmak istiyoruz. Bizim tek hedefimiz bu. Hiç kimse şunu düşünmesin, kimseyle polemiğe girmeyeceğim. Bizim lisanımız tahlil odaklı. Kimseyle arbede etmeyiz. Biraz beşerde vicdan olur. Farklı algıyla eski konuştuklarımı, yeni söylediklerimi, işte o vakit bu türlü konuştu, artık bu türlü konuşuyor. Alışılmış ki hakkımı helal etmiyorum. Bağlantı Lideri yardımcısına ve yanındaki arkadaşa.
“ENGELLİ KARDEŞİME, ANNEME KÜFÜR EDEN O İNSAN…”
Ve beni tehdit eden arkadaşa söylüyorum. İleti atan. Anneme, zihinsel engelli kardeşime, aileme küfür eden o beşere sesleniyorum. Benim annemin, babamın isminden, TC kimlik numaramı bularak Çağatay Bey’le WhatsApp yazışmalarımı bulacağını söyledi. Tamam, hoş. Madem ki o denli, o troll kardeşimize söylüyorum. Bildirileri değil, sesli aramaları yayınla. Sesli aramaları yayınla. Bildirileri da yayınla doğal ki, fakat sesli aramaları da yayınla.
“NASIL İNSANLARSINIZ”
Biz burada kıyamet yaşamış insanlarız, neyin muhasebesini yapıyorsunuz? Milyonlarca insan mağdur. Biz kıyameti yaşadık. Biz cehennemi yaşadık. Yüzyılın afetini yaşadık. Büyük bir travma yaşadık. Ailelerimizi, kentlerimizi, ruhumuzu kaybettik. Kültürümüzü, anılarımızı kaybettik. Kimisi yetim kaldı. Kimisinin bacakları, kolları yok. Bari bugün biraz insanlık ya. Nasıl insanlarsınız. Beşerde biraz vicdan olur, merhamet olur şu günlerde. Farklı algı yaratarak bir şey elde edemezsiniz.
“HER VAKİT EMRİNİZDEYİM”
Habertürk’teki sözlerimi güzel dinleyin. Neden söylediğimi güzel algılayın. Biraz düşünün. Ben tekrar ediyorum. Milletimize, halkımıza, bu dayanışmayı, bu kenetlenmeyi sağladıkları için Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olduğum için keyifli ve gururluyum. O coğrafyanın çocuğu olduğum için gururluyum. Halkım için yapmam gereken ne varsa her vakit emrinizdeyim.
“HERKES ÇABALADI”
Dünyanın dört bir yanından bizlerle kalbi atan, acısını bizlerle paylaşan, yardım etmeye çalışan fakat edemeyen, yardım eden, kim varsa Allah hepinizden razı olsun. Askerimizden, jandarmamızdan, polisimizden Allah razı olsun. Herkes çabaladı. Hepimiz gördük.
“SIRTIMIZI KİME DAYAYACAĞIZ?”
Olayları diğer noktalara çekmek hiçbirimize yaramaz. Sarsıntı bölgesindeki olayları, gündemi değiştirmez. Bunlar gerçekler. Bakın bu beşerler, daha düne kadar onuruyla, gururuyla yaşayan, meskeninde sıcak yemeği pişen, küçücük bir yerde çalışan beşerler. Çadırda bile yaşanamaz konumdayken orada sabrediyorlar. Zira devletimize inanıyoruz. Biz sırtımızı kime dayayacağız?
“BİR NEBZE UMUT OLALIM”
“Bu insanların en düzgün biçimde ödüllendirilmesi lazım. Çadırda yaşamaya razıyız, bekleriz. Fakat bu kadar her şeylerini kaybetmiş insanlara bir nebze bile olsa umut olalım. Oraya gelmeden, oradaki durumu yaşamadan lütfen yorum yapmayalım. Ben kamuoyunu meşgul ettiğim için kusura bakmayın.”
GÖKHAN ZAN NE DEMİŞTİ?
“Cumhurbaşkanlığı Bağlantı Başkanlığı diye bir şey var. Beni aradılar. Ali Beyefendi ve Çağatay Beyefendi diye birisi. Soyisimlerini hatırlamıyorum. ‘Gökhan Beyefendi yaptıklarınızı görüyoruz, gayret ediyorsunuz, biz sizin emrinizdeyiz. Neye gereksiniminiz varsa’. Biriyle koordine olmak zorundasınız zira. Kimle koordine olacaksınız? Yetkiliyle olmak zorundasınız. Yarım saatte gelecek olan kepçe, akşam 6’dan 12’ye kadar zifiri karanlıkta bekledik o soğukta. Defnedemiyoruz. Aldık enkaza geri götürdük. Enkazda bıraktık orada bekledik sabaha kadar, tekrar getirdik kendi imkanlarımızla yaptık. Bu türlü bir insan, bu kadar ağır bir travma üzerine size palavra konuşuyor. Ben hakkımı helal etmiyorum. Bu çok ağır bir şey. Bir gün değil, iki gün değil, bir hafta boyunca palavra konuştular.”