Albay Mehmet Haşimoğlu, 28 Şubat davasının soruşturma kademesinde 25 Nisan 2012’de tutuklandı. Haşimoğlu, tutukluluğunun üzerinden yaklaşık dört ay geçtikten sonra rahatsızlandı ve tedavi gördüğü Gülhane Askeri Tıp Akademisi’nde (GATA) dokuz yıl evvel bugün, 13 Ağustos’ta hayatını yitirdi. Vefatından üç gün evvel tahliye edilen Haşimoğlu, FETÖ’nün amacındaydı. Eşi ve çocukları, Haşimoğlu’nu anlatırken onu vefata götüren kritik evreye dair de çarpıcı bilgiler verdi.
‘MÜKEMMEL BİR ASKERDİ’
Eşiyle tanıştığında 18 yaşında olduğunu söyleyen Makbule Haşimoğlu, “Evlilik sonrasında daima kendime ve kızıma kıyafet dikiyordum, eşim bu hususta yeteneğimi fark etti ve bana dayanak oldu. Eşimin dayanağıyla açtığım moda tasarım merkezinde yüzlerce kişi yetiştirdim. Büyük firmalara koleksiyonlar hazırlayıp İtalya ve Fransa’da moda haftalarına katıldım, defileler düzenledim. Kumpas süreciyle birlikte hayatımız değişti. Eşimin misyon yaptığı lojmandan alınıp zulümhaneye götürülmesiyle, içime onu bir daha göremeyeceğim hissi ateş üzere düştü. Hakikaten dört ay sonra da hatasız ve sapasağlam girdiği zulümhaneden Türk bayrağına sarılı naaşı bize verildi. O harika bir eş, bir baba ve bir askerdi. Allah’ın bana verdiği en büyük ödüldü. İlham kaynağım, yaşama sevincim, kalbim onunla birlikte toprak oldu. Sonrasında işime devam etmedim. Zira gücümü ondan alıyordum. O Atatürk’ün askeri olduğu için sevgimizi, umutlarımızı, mutluluğumuzu, yarınlarımızı, kısaca her şeyimizi elimizden aldılar” tabirlerini kullandı.
(Mehmet Haşimoğlu ve ailesinin memnun günlerinden geriye bu fotoğraflar kaldı.)
GATA’YA KALDIRILDI
Kumpas davasında FETÖ’cülerin hissesine dikkat çeken Haşimoğlu, eşini vefata götüren sürece dair kuşkulu noktaları şöyle anlattı: “Mehmet 25 Nisan 2012’de cezaevine girdikten üç gün sonra karnındaki şiddetli ağrılarından dolayı GATA’ya gitti. Safra kesesi taşı teşhisi konularak ameliyata alındı. Ameliyattan iki gün sonra cezaevine gönderildi. Şiddetli ağrıları olunca 1.5 ay sonra GATA’ya kaldırıldı, ameliyat yeri iltihaplanmıştı. Yine ameliyata alındıktan sonra hekimin söylediği pankreasa ezkaza hafif bir dokunma olduğuydu.
‘SAĞ ÇIKARMAYACAKLAR’
Bir kere daha operasyona alınmadan evvel bana ‘Makbule, bunlar beni sağ çıkarmayacaklar’, yanındaki nöbetçi askere de ‘Sen de şahit ol’ dedi. Sonrasında septik şoka girerek 15 gün ağır bakımda kaldı. O devrin GATA vazifelileri, eşimi göstermemek için zorluk çıkardı. Eşim kendine gelince oradaki bir hasta bakıcıyı göstererek ‘Buna çok dikkat et, bana çok makûs davranıyor’ dedi. Bir ayın sonunda güzelleşmeye başlamıştı. 10 Ağustos’ta tahliye edildi. Başında duran asker de ayrıldı. Tahliye kararına sevinmemişti. ‘Arkadaşlarım içerideyken ben bu durumdan keyifli olamam’ dedi. O gün olağan odaya geçirileceği söylenince, eşim eşyalarını istedi. Karabük’e yola çıktım. Ne olduysa 13 Ağustos sabahı oldu. Hastaneden arayıp ‘Eşinizi kaybediyoruz, gelin’ dediler. Saat 16.00 üzere kaybettik.”
‘KORKUSUZCA KONUŞURDU’
Haşimoğlu’nun oğlu Tuğberk Haşimoğlu ise psikolog. Mehmet Haşimoğlu’nun yedi yaşında babasını kaybetmesinin de tesiriyle “Ben baba sevgisi göremedim, çocuklarım baba sevgisine doysun” dediğini aktaran Tuğberk Haşimoğlu, babasının hayatına dokunuşunu şu sözlerle anlatıyor:
“Babamın en beğendiğim ve imrendiğim özelliği onurlu ve cesaretli bir insan olmasıydı. Ergenekon sürecinde korkusuzca konuşurdu, kimseden çekinmezdi. Babam üzere pak ve dürüst bir beşere yapılan bu zulmü gördükten sonra insanlığa karşı olan bakış açım değişti. Hayatımın en kritik devrinde babamı kaybettim. Babamın mevti bana çok fazla şey öğretti. Hayatın düalist yapısını kavradım ve anı biriktirmenin değerini anladım.”
‘O GÜNÜ NASIL SİLEBİLİRLER?’
Mehmet Haşimoğlu’nun kızı Tuğçe Haşimoğlu, babasıyla cezaevindeki bir açık görüş gününde yaşadıklarını “Hayatımdaki en büyük travma” diye tanımlıyor. Haşimoğlu, o günü şu sözlerle anlattı:
“Babam cezaevindeydi, açık görüş günü için ailece Ankara’ya gitmiştik. Birinci gidişimiz değildi lakin güya hepimiz hissetmiştik bir şeyleri. Babam üzülmesin diye çok güçlü duruyorduk içimiz kan ağlarken. Vedalaşırken de o denli uzun uzun sarılmıyorduk ki ayrılmamız güç olmasın diye. Hepimiz vedalaştık sıra kardeşime geldi. Sarıldılar ve kaldılar o denli… Hepimiz ağlıyoruz, kardeşim bırakamıyor, babam ayrılamıyor… O an yaşadığım acıyı tanım edemem, babamı orada bırakıp ardımıza bakarak gitmek zorunda kalmak… Nasıl silebilirler o günü benden, kardeşimden, annemden?”