İlknur Altıntaş
Tarih, 17 Ağustos 1999
Saat, 03.02
Yer; Kocaeli/Gölcük.
Türkiye 7,6 şiddetinde bir zelzeleyle sarsıldı…
Sonrasında neler olduğunu kısa geçeyim:
Depremin çabucak akabinde tüm Marmara Bölgesi’nde elektrik ve sular kesildi…
Telefon sistemleri çöktü; trafik felç oldu. Televizyonlar birinci etapta depremin 6,7 şiddetinde olduğunu ve 20 kişinin hayatını kaybettiğini geçti…
04.00’de Başbakanlıkta “kriz masası” kuruldu; Adapazarı’ndan amatör bir telsizcinin anonsu şuydu:
“Şehir çöktü…”
05.00’de periyodun Başbakan’ı Bülent Ecevit uyandırıldı; o orta İstanbul’da olan Cumhurbaşkanı Demirel ile bir telefon görüşmesi yaptı…
Ve… 07.30’da Bülent Ecevit; “…Hasarın boyutları şimdi gereğince tespit edilebilmiş değil. Çalışmalar ortalık aydınlandıktan sonra ve irtibat imkanları sağlandıktan sonra ağırlaşmaya başladı. Haber aldıkça sizi bilgilendireceğiz” dedi.
Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel ise olayı bir “trajedi” olarak niteledi…
Peki, nereden çıktı bu “asrın felaketi” deyimi…
İlk manşeti 19 Ağustos 1999’da Hürriyet gazetesi attı…
Bir öbür manşette enteresan: “400 Hiroşima eder”di…
Öyle miydi sahi? Benzer söylemleri bugün de duymak farklı tabi…
Neyse, devam edeyim…
Hürriyet’in öteki manşetlerine bakalım, gayede birinci etapta “müteahhitler“var…
Ve yeniden çok tanıdık gelecek size…
Yağmacılar!
Bilemiyoruz ki… Olan daima tıpkı şey mi?
-Dejavu…
Tekrar tekrar ve tekrar birebir şeyleri yaşıyoruz; unutuyoruz ve o “hakikat” kendini tekrar hatırlatıyor…
Umut aşısı pek işe yaramıyor, bu imtihanı vermenin tek yolu, dersi anlamaktır…
Başka türlüsü yok…
Deprem ülkesinde olduğumuz gerçeği kabul etmek ve ona nazaran davranmak zorundayız, hepimiz…
İşin bir de “kadercilik” istikameti var elbet…
Hep tıpkı telaffuz: “Takdir-i İlahi …”
Öyle mi sahi?
Bakınız dün… Hz. Muhammed’e birinci vahyin geldiği gündü…
Şa’ban, 2
İlk ayetti: “Ikra“; – Oku… Âlemin bilgisini oku…
Bugün ise Hz. Hüseyin’in dünyaya geldiği/zuhur ettiği gün.
Hayır, Kerbela konusuna girmeyeceğim ancak çokça duyduğunuz ve hatta kullandığınız bir kelam vardır ya:
-Hayır da şer de Allah’tandır” diye… O iş de pek o denli değil…
Bu kelamın birinci ne vakit kullanıldığıyla bitireyim yazıyı…
Ca’d bin Dirhem… Şamlı bir Yahudi’ydi…
Yezid bin Muaviye’nin “akıl hocalarından” ve ona bir tavsiyede bulundu:
“İnsanlar Hüseyin’e olanlardan ötürü seni kınayacak, lanet edecekler olursa de ki “Takdir-i ilahi bu türlü emretti, ‘hayrun şerrun mun Allah’u Teâlâ’…”
Yani… Hayır da şer de Allah’tandır…
Evet, motamot o denli yaptı Yezid bin Muaviye ve yazık ki bugün bile hala canlı bir söylemdir bu…
Peki, o denli mi hakikat?
Ayetlere bakalım!
Mesela… Nisa 79, “Sana erişen iyilikler/hayırlar Allah’tandır; kötülükler/şerler ise nefsindendir”
Ya, artık hatalı kimdir?
Odatv.com