Enkazdan kurtarıldıktan sonra ambulansla Adana Kent Hastanesi’ne getirilen Adedim ile 42 yaşındaki babası Cem Okur, tedavilerinin akabinde taburcu edildi.
Irak’ta yaşayan annesinin de sarsıntının akabinde geldiği hastanede sempatik halleriyle dikkati çeken Tanem’in babasıyla diyaloğu şahit olanları gülümsetiyor.
Enkaz altında babasıyla yaşadıklarını AA muhabirine anlatan Adedim, şunları söyledi:
“101 saat babamla birlikte kaldık. Babam bana orada masal anlattı, müzik söyledi. Bir de oyun oynadık, taş kağıt makas. Karanlıktan göremiyorduk, hangi işareti yaptığımızı birbirimize söylüyorduk. Sonra uyudum, uyandım. Çok üşüdüm. Babam battaniyeyle sardı ancak tekrar de üşüdüm. Tahta soğuktu lakin babam kucağında ısıtmaya çalıştı. Evvel beni çıkardılar, sonra babamı. Babaannemden haber yok.”
Babasının her gün elindeki taşla duvara vurduğunu aktaran Adedim, sesleri duyanların kendilerini kurtarmaya geldiğini söz etti.
“O UZUN GECE, BİTMEYEN GECE”
Baba Cem Okur ise konutlarının yıkılmasıyla enkaz altında kaldıklarını lisana getirdi.
Altlarındaki tabanın patladığını, oradan soğuk hava geldiğini belirten Okur, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Odada yalnızca kızımla ikimiz vardık, annem yan odadaydı. Üstüne enkaz düştü. Üstümde tavan betonu vardı ve bu durumda anneme yardım edemedim. Derin acı çekiyordum, kızıma yansıtmamaya çalışıyorum. Karanlıkta elimize geçen gül suyu ile kızım sırtıma ve elime sürdü, tedavi etmeye çalıştı. Birinci 3 saatinde biz derin susuzluk yaşıyorduk. O birinci 3 saatte ölme noktasına varmıştık. Adedim yalvarıyordu, ‘Baba lütfen, kelamını tut kurtar’ diyordu.”
Kızını soğuktan korumak için eline geçenlerle sarmaya ve kucağında ısıtmaya çalıştığını aktaran Okur, Tanem’e müzikler söylediğini, masal anlattığını ve oynadıkları oyunlarla motive etmeye çalıştığını belirtti.
Zifiri karanlıkta çok sıkıntı günler geçirdiklerini vurgulayan Okur, şunları anlattı:
“O uzun gece, bitmeyen gece, zifiri karanlığın tabanı. Yani göz pırıltılarında neyi düşünürsün, suyu mu düşünürsün, o çıkar önüne. Diğer bir şey mi düşünüyorsun, görürsün. Yani o zifiri karanlığın verdiği şaşılık. Adedim, ‘Baba senin yüzünü çok özledim, görmek istiyorum’ diyordu. Telefon, ışık, çakmak yok. Hiçbir şey yok. Adedim ile Allah’a ‘Ya bizi öldür ya çıkar diye’ dua ettik. Adedim bana vasiyet verdi, ‘Baba ben sensiz yaşayamam. Ya sen ölme ya da ben öleyim’ dedi. Ben de ‘Öyle bir şey olmayacak’ dedim. Orada bir güç geldi, duvara vurmaya başladım. Oradan bir ses geldi. Ruhumuzu teslim etmek üzereyken Allah birini yolladı, ‘Çıkın’ dedi.”