Fatih Işık
Yörük Türkmen’in ardından…
Ak Partinin birinci yılları,
O vakit sayın Recep Tayyip Erdoğan liderliğinde kurulan parti tek başına iktidar olma başarısı ile TBMM’nde çoğunluk oluşturmuş lakin kurucu lideri yargı numaraları ile seçimlere sokulmamıştı.
Erdoğan’ın sokulmadığı o seçimlerde, “Beni bakan yapmadınız” diye küsüp hal koyan hikmeti kendinden menkul şahısları tanımıştık. “Kurucu olmak için dokümanları getir” dediğinde;
-Biz Türkiye’nin partisi olalım. Senin olduğun yerde ayrıyeten ne kurucu, avukatın olarak ne vekil olmam uygun olmaz., demiştim. 15 yaşından beri içinde olduğum bu siyasal hareketin kurucular listesini görünce de, içerlemedim desem palavra olur. Hele beni “Tayyipçi” diye suçlayıp Ak Parti içinde kıymetli misyonlar almak için etrafı kırıp dikenlere şahit epey, bu bahislerde saftirik kalmayı tercih ettim.
İşte bu devirde “Kasımpaşalı İmam Tayyip” gibisi sözlerle Erdoğan’ın parti lideri yahut başbakan olmasını yargı ve YSK dahil her çeşit metotla engelleyenler vardı. Birebir hukuksal durumda Hasan Celal Hoş örneği vardı ancak ona mahzur olan olmadı. Tahminen de Erdoğan yerine kısmen dahi olsa Hasan Hoş etrafında toplanması sayesinde daha zayıf bir parti hesaplıyorlardı. Birebir şey Demokrat Parti geleneğinin doğal mirasçısı Aydın Menderes ile de sağlanabilirdi. Her ikisi de yeterli eğitimli, son derece donanımlı, halkla başarılı temas kurabilecek, muhafazakar demokrat etraflarda hürmet gören şahıslardı.
Muhsin Yazıcıoğlu’nun Devletçi-Türkçü-Müslüman çizgisi ile bir ortaya gelmek, iki harekete de zararlıydı.
Cahil gördükleri halkın oyuna karşın, kendilerini kimin iktidar olması gerektiğine karar verecek seçkin azınlık gören birileri,
O kibirleriyle medya oligopolü gazete ve ekranlarından keyifle saldırıyordu. Bu haller demirci körüğü ile muhafazakarlık yarı mamul çeliğini demokratik hukuk talepleri örsünde pişiriyor, her engelleme (haydi çekiç diyelim) darbesiyle sertleştiriyor ve bilenmesine sebep olarak keskinleştiriyordu.
İşte o devirlerde CHP Genel Lideri Deniz Baykal; TBMM’nde çoğunluk olmayı başarmış bir parti liderinin “yasaklı tutulması”nın hem demokrasiye yakışmayan bir haksızlık ve namertlik olacağını;
Hem de hükümette başarısız olması kuvvetle olası bir partinin, hükümet ve Millet Meclisi dışında yıpranmadan kalacak bir efsanesinin büyütülmesini yanlışsız bulmuyordu.
Tayyip beyefendi, yenilenen Siirt seçimlerinden sonra milletvekili olup TBMM’ne girince, doğal olarak Başbakanlık misyonunu üstlendi. Yani aslında yalnızca İBB lideri değildi. İtile kakıla her haksızlık ve kazara güçlenen büyük bir takım hareketinin sözcüsü durumuna dişiyle tırnağıyla gelmişti. Üfürük yoktu, vizyon parlatmaları yoktu. Kasımpaşa ağzıyla her şey ve herkes “harbî” idi.
Baykal, öğrencilik yıllarından itibaren basamak aşama, hareket aksiyon tırmandığı siyasî hayatında Ana muhalefet partisi genel lideri idi. Ortanın solundan, demokratik sola derin bir fikri birikimin sözcüsüydü. Hukuk lisanı ve siyaset bilimi metotlarıyla hayli sert muhalefet yapıyordu.
Tayyip beyin başbakanlığının birinci periyotlarında enderde olsa hukukun hudutlarını aşan tartıda sözlerde söylüyordu.
İşte o günlerde Ankara’da sayın Başbakan’la türel birkaç mevzuyu konuştuğumuz vakitte, odadaki televizyon ekranında haberlerde sayın Baykal vardı. Çok ağır cümleler kuruyordu. Durup bir süre dinledik. Sayın Başbakan bana döndü:
-Şimdi bu kelamlar hukuk hudutları içinde mi? dedi.
-Hayır liderim. Fakat siyasetçiler bu çeşit kelamları adliyeye taşımaz, birbirlerine gerek duyarlarsa uygun halde yanıt verirler. Bunu da siyasî mizahla süslü polemik tadında yaparlar dedim.
Tebessüm etti. Hususlar kısa sürdü. Ben İstanbul’a dönüş biletimi kendim aldım fakat rezervasyon başbakanlıktan yapıldığından 1 nolu koltuk ayrılmış. Havalimanına gidip uçağa bindim ve yerime oturdum. 2 numaralı koltuk boş bırakılmış, 3 numaralı koltukta o zamanki Telekom Genel Müdürü oturuyordu. Uçak kapılarını kapatacakken aniden uzunca uzunluğu ve tebessümü ile Deniz Baykal çabukla ön kapıdan belirdi.
Ben ayağa kalktım. Şahsen tanışmıyorduk, tebessümle selamlaştık.
Kendisine ayrılan 5 numaralı koltuğun bileti kesilmiş. Baktı 4 ve 6 numaralı koltukta iki hanımefendi oturuyor ve biri tesettürlü. Bize döndü ve:
– Gençler sizin ortanıza oturayım, dedi. İki hanımefendinin rahatsız olacağını düşünmüştü. Bunu da kelamla tabir etmiyordu. Büyük bir nezaketti. Bütün bunlar kadar süratli gelişmişti ki, ağzımı açmaya vakit yoktu.
-Hayır sayın Lider. Ben 1 numarada otururken sen 1 ve 3 numara ortasındaki koltuğa oturamazsın, dedim.
Uçağın her iki pilotu ve hostesleri görüntüyü seyrediyordu.
-Orada hanımefendiler var. Şuraya sıkışayım işte, dedi.
4 ve 6 nolu koltuklarda o zamanki dışişleri bakanı sayın Abdullah Gül’ün eşi ve müdafaası oturuyordu.
Dedim ki;
-Türk Havayolları bayrak taşıyan firma olarak bu koltuklarda protokol uygular. Bu uçakta şu anda protokolde sizden daha önde gelen kimse yok. Hele benim burada oturmam büsbütün rezervasyon yapan makam nedeniyle yanlışlıktan kaynaklanmış. CHP genel lideri sıfatıyla şu anda uçaktaki yolcu durumuna nazaran 1 numaralı koltuğa oturmazsanız, ortadaki koltuğa oturmanıza müsaade etmem. 1 numaraya oturacaksınız, dedim.
Telekom genel müdürü de ayaktaydı.
Baykal şaşırdı. Güldü, güzeline gitti. O 1 nolu koltuğa, ben hiç sevmediğim halde orta koltuğa oturdum. Esasen müvekkilim üzere uzun uzunluklu adam, orta koltuğa sığsa da rahat edemezdi.
– Tanışalım sizle gençler dedi.
-Sayın Lider ben avukatım. Sayın Başbakanımızın da şahsî avukatıyım, dedim.
Diğer arkadaşta kendini tanıttı.
Meraklı bir tabirle bana döndü ve
– Müvekkilinizle bazen çok sert atışmalarımız oluyor. (Dava açma anlamında) ne düşünüyorsunuz? diye sordu.
-O Ak Parti genel lideri ve Başbakan. Siz CHP genel lideri ve ana muhalefet partisi liderisiniz. İkiniz de benden büyüksünüz. Ben büyüklerin işine karışmam. Ortada ezilirim. Siyasetçiler her mevzuyu adliyede çözmezler. Siz aranızda uygun bir lisan geliştirirsiniz, dedim.
Çok güzeline gitti.
-Peki bizim CHP olarak TBMM faaliyetlerimiz hakkında ne düşünüyorsunuz, diye sordu.
Tam o günlerde taşınabilir telefon firmalarının orta irtibat kontratları ve vergilendirilme konusu vardı. Ve CHP iktidarla birlikte devlet maliyesinin kaçaklarından birini ortak kanunla kapatmıştı. Bunun ne kadar uygun olduğunu anlattım.
– İktidarın değil devletin işi idi bu, dedim.
-Bu kadar çok gelir getireceğini düşünmemiştim. Düzgün yapmışız.
Ben
-Telekom genel müdürümüz mevzuyu ayrıntılı anlatabilir dedim.
Aslında kendisiyle ne yakından tanışıyor, ne de mevzuyu konuşmuştuk. O zamanki genel müdürümüz saygılı biçimde ayrıntılarıyla anlattı.
Sayın Baykal çok şad oldu.
-Biz seni nasıl Ak Partiye kaptırmışız? diye gülerek latifeyle sordu.
– Bizi kimse kapamaz sayın Lider, dedim.
Gülüştük.
Yolculuk bitti. Ön kapı açıldı. Sayın Baykal nezaketle evvel bizim çıkmamızı istedi. Bayan Gül ve müdafaası da biz evvel çıkalım diye ivedi etmediler. Baykal’a önceliği verdik.
Belli ki, pilotlarımız CHP’li idi. Kokpitten çıkmış, ön kapıda yolcu etmeye gelmişlerdi. Pilotlar bizim tutumumuzu görünce bize de çok saygılı davrandılar.
Baykal merdivenlerden inerken durdu ve bana;
-Kapım size her vakit açık. Kapıyı vurmadan, müsaade almadan gelebilirsin, dedi.
Çok teşekkür ettim…
Bu nezaket cümlelerinden yürek alarak asla müsaadesiz gidip kapısını vurmadan başkanlık makamına girme densizliğinde bulunmadım.
Baykal’la ilgili ikinci anım aleyhine yayınlanan kaset operasyonu ile ilgilidir. O gece sabaha kadar saatlerce operasyon yayınlarını durdurabilmek gayesiyle çaba ettim. Ben kapattırdıkça memleketler arası örgütlü stilde ayrıca siteler açılıyordu. Bu duruma hala özel bir hukuk fakültesinde anayasa hukuku dersi veren bir öğretim üyesi şahit oldu. Kan ter içinde durdurabilmek için çırpındım. Teknolojiye yenildim. O öğretim üyesi:
– Sana ne rakip partinin genel liderinden? Aslında sen iki siteyi kapattırana kadar, onlar elli iki site açabiliyor. Gayenin ne? dedi.
Cevabım şuydu:
– Türk siyasal hayatına, kasetlerle komplolarla ayar verilmesine müsaade edilirse, kirli şantajlar yapılması kendine yol bulursa; devletin bütün kıymetli yöneticileri kasetlerle, gölge adam şantajlarıyla kuklalara çevrilir. Bir daha da demokratik ayar tutmaz. Bel altına müsaade etmemeliyiz, dedim.
O öğretim üyesi yıllar sonra ne dediğimi anlayabildi. Kimilerinin madeni daima sonra anlaşılmak, infaz edildikten sonra vakit olursa savunmasını almaktır.
Şu ağır kolon ve moloz yığınlarının ortasında çocukları ile lakin soluk alacak kadar dar alana sıkışmış evliya yürekli bacımızın “Bende çok emanet var. Bu telefonu bulur da beni dinlerseniz, bende hakları olanlara hakkını ödeyin” görüntüsünü paspas olmuş yüreğimle tekraren dinlerken, vefat haberin okundu. Evvel Mehmet Sevigen’e bağlandılar. Ağlamaklıydı. Sonra bağlananlarda üzgündü.
Yıllar geçti. Sen beni davet etmiştin. Ben icabet edememiştim. Sana ziyaret borcum var.
Şimdi cenazene gelince hakkını helal eder misin Koca Türkmen Yörüğü?
Ne kadar çok geç kalıyoruz, toplum olarak birbirimizin hakkını teslim etmeye!
Musallanın üzerindeyken okuyacağım duaları duyar mısın?
Bu son seyahatinde artık protokol yok lakin bu sefer omuzlarımızda taşıyacağız.
Dua ve selamlarımla…