Hatay’ın Antakya ilçesinden gelen yaralılardan 38 yaşındaki Gürkan Akavioğlu, tedavi gördüğü hastanede, zelzele gecesi eşi ve 2 çocuğuyla 73 yaşındaki annesinin konutunda kaldıklarını söyledi.
Ani bir sarsıntıyla uyandıklarını aktaran Akavioğlu, “Annemleri uyandırmak için yanlarına gittim. Sarsıntı, çok şiddetli ve uzundu. Annemi ve çocukları çıkardım. Eşimin ayağına dolap düşmüş ve sıkışmış. Çıkarmayı başarabilmişim, zira o an farkında değildim. Daha sonra üzerime bir duvar yıkıldı. Ben duvarla o dolap ortasına sıkışıp kaldım. O olayın şokuyla kaç saniye ya da kaç dakika bilmiyorum. Çok uzun geldi. Eşimin yardımlarıyla çıkmaya çalıştım, çıkamadım. Bir sonraki sarsıntıyla o duvar biraz yerinden oynayınca kaçabildim.” diye konuştu.
Akavioğlu, kaburgasında iki kırık olduğunu belirterek, şöyle devam etti:
“Eşimin alnında yara var, onun dışında bir şeyimiz yok. İki gün toplanma alanında otomobilin içinde kaldık. Orada herkesin acısını gördükten sonra benimki acı değildi. Emin olun buraya gelene kadar da acı hissetmedim. Zira beklerken yalnızca yardım çığlıkları duyuyorsunuz. Öteki hiçbir şey yok. Bir ağabeyim hala göçük altında, haber alamıyoruz. Yaşlı bir annem var, 2 küçük çocuğum var. Isınma sorunu oluyor. Onları daima otomobilde yatıramam, sıhhat meselem da var. Bir yerden sonra bir şey yapamıyorum. Erzak almaya gideceğim, gücüm elvermiyordu. Eşim yapamaz, annem zati yapamaz. Bir yerden sonra Hatay’dan çıkmamız gerekiyordu, yoksa aklım hala ağabeyimde. Ağabeyim, eşi ve iki yeğenim göçük altında.”
DEPREME HASTANEDE YAKALANDI
Kahramanmaraş’tan gelen 50 yaşındaki Cengiz Getcoşgun ise 11 gün evvel bypass ameliyatı olduğunu, bu nedenle zelzele gecesi hastanede kaldığını lisana getirdi.
Yanında refakatçi kalan 22 yaşındaki oğluyla sarsıntı üzerine uyandıklarını vurgulayan Getcoşgun, apar topar hastaneden çıktıklarını kaydetti.
Tedavisi devam ettiği için Konya’ya gelmeye karar verdiklerini anlatan Getcoşgun, şöyle konuştu:
“Küçük kıyamet koptu. O denli bir sarsıntı, o denli bir sallantı, bilmiyorum, ben görmedim. Meskenler daima gitti, duvarlar çöktü. Bugünümüze çok şükür. Sarsıntı bölgesinden haberleri takip ediyorum. Ne hissedeyim. Allah kimseye bu acıyı yaşatmasın, dünyanın hiçbir ülkesine yaşatmasın. Konutları görmeniz lazım, yerle bir. Yeğenimin biri enkaz altında, kurtarılamadı.”
HASTANE ODASINDA ANLATTI
Tedavisi süren yaralılardan Ferit Cengiz (36) hastane odasında, merkez Bağlar ilçesi Cengizler Caddesi’ndeki Hisami Apartmanı’nın 4. katında ailesiyle yaşadığını söyledi.
Uyudukları sırada şiddetli bir sarsıntı yaşadıklarını anlatan Cengiz, birinci başta anne ve babasını uyandırdığını belirtti.
Cengiz, “Kız kardeşlerimle annemi ve babamı birebir odaya yerleştirdim. O esnada 2 erkek kardeşim de salondaydı. Kız kardeşimle yan yanaydık, onunla konuşuyorduk. Kardeşime moral veriyordum. Kapı ortasına sıkışmıştım. Orada saklanmıştım. Yardım çağırıyorduk. Sonra bizi duyan oldu. 7-8 saat sonra enkazdan çıkarıldım. Kız kardeşim de sağ çıkarıldı. Annem, babam öldü. Öbür kız kardeşim ve 2 erkek kardeşim hala enkaz altında.” dedi.
“SESİMİZ DUYULDUĞUNDA MEMNUN OLDUK”
22 yaşındaki Büşra Bozan da merkez Bağlar ilçesi 5 Nisan Mahallesi’nde ağabeyinin 8. kattaki konutuna konuk gittiklerini, gece de orada kaldıklarını aktardı.
Depreme uyurken yakalandıklarında sarsıntının şiddetiyle konuttan dışarı çıkmaya fırsat bulamadıklarını lisana getiren Bozan, saniyeler içinde konutun çöktüğünü söz etti.
“8. kattan merdivenle insek olmaz diye düşündük. Geri çekildik. Duvarın tabanında oturduğumuz esnada apartman çöktü. O anı hiç hatırlamıyorum. Bedenimden üstü rahattı ancak bacağımın üzerine beton düştü.” diyen Bozan, bu süreçte enkaz altındaki aile fertleriyle irtibat halinde olduklarını kaydetti.
Bozan, birbirleriyle konuştuklarını belirterek, meskende iki kız kardeşinin, ağabeyinin ve gebe yengesinin bulunduğunu anlattı.
Hamile yengesinin öteki odada olduğunu lisana getiren Bozan, o anlarda yaşadıklarıyla ilgili şunları paylaştı:
“Yengeme sesleniyorduk fakat ses gelmiyordu. Onun dışında başkalarıyla yan yanaydım. Ağabeyim çabucak ayağımın dibindeydi. Dışardaki ışığı görebiliyordum. Bir yandan ailemi sakinleştirmeye çalışırken öteki yandan önümdeki taş yığınlarını atmaya çalışıyordum. O taşları atınca boşluk oluştu, rahatladım. Asma tavandaki kartonpiyerler olmasaydı daha makûs olabilirdim. Onlara tutundum. Onlarla kendimi korudum.
Üst tarafta demirler vardı, onlarla duvara vurup, bağırıyordum. Kurtarmaya gelenler bize yaklaştığında sesimi yükseltiyordum. Sesimiz duyulduğunda memnun olduk. Beni çıkardılar. Sonrasını hatırlamıyorum. Ailemi de çıkardılar. Annemin kaburgaları kırılmış. Kız kardeşim ağır bakımdaydı, bu sabah çıkarıldı. Yengemin durumu âlâ. Çok şükür, düzgün atlattık. Kendimizi şanslı hissediyorum. Bacağımdan bir operasyon geçirdim.”