Berna Türkan
Tehlike geçtikten sonra etrafa koşmaya başladık. Yakınlarımızı, dostlarımızı aramaya haber almaya çalışıyorduk…Tüm vilayetlerden yavaş yavaş haberler geliyordu lakin Hatay’a ne olmuştu? Neredeydi bu beşerler neden kimse bir haber alamıyordu?
Üniversiteden arkadaşlarımı aradım, ulaşabildiklerim oldu, ulaşamadıklarım oldu… İçlerinden biri vardı ki… Onun kıssası beni çok düşündürdü, üzdü… Yaşananları sorgulamaya başladım. Bu bir doğal afet miydi, yoksa bile bile vefata, yıkıma sürüklemek miydi? Görüneni görmezden gelenlerin sorumsuzluğu, onlarca insanın hayatına mal oldu. Hayatları ellerinden mi alınmıştı insanların, yoksa hayatlarını mı kaybettiler sahiden? Bunları sordum, sorguladım…
Doğu telefonda bana anlatmaya başladı: “Ailem enkaz altında kalmış.. Seda kapı yanında olduğu için kendi imkanlarıyla enkazdan kurtulmuş üstüne düşen kapıyı ve beton modüllerini elleriyle üzerinden atmış. O denli kurtulmuş….” Bu kelamlar ağzından on beş saniyede döküldü…Fakat hissettirdiği hisler uzun mühlet bizimle kalacak üzere görünüyor… Dinlemeye devam ettim, o da yavaş yavaş, yutkuna yutkuna anlatmaya koyuldu olanları…
“Annem, babam ve iki kardeşim enkaz altında kaldı. 48 saattir oradaydılar. Evvel biz yetiştik sonra etraftaki bireyler geldi annemi, kardeşlerimi çıkardık. Babam hala enkaz altında üzerine beton düştüğü için biz çıkaramıyoruz” dedi… 48 saattir bu vatanın çocukları öksüz kalmıştı sanki… Neredeydi herkes! Nasıl açıklayacaklardı bunu enkazdan çıkanlara, ailelerine ve hepimize…
Ben sordum o anlattı. Türkiye’nin genç bir ülke olduğunu, bu yüzden sarsıntı bölgesi olduğunu biz biliyorduk bunu yetkililer nasıl bilmiyordu? Yıllarca “Ülkenin dört bir yanına yol yaptık” diyenler fay çizgilerinin patlattığı yollardan yardım götürülemediğinde ne düşündüler en çok da bunu merak ettim… Şaşkınlık içindeyim açıkçası… Zelzele çadırları yok, hastaneler yıkılmış sıhhat takımları yok…
Konuşmaya devam ettik… Konuştukça sesindeki umudun ve huzursuzluğun tonunu kulaklarımın içinde hissettim. Neye gereksiniminiz var dedim, sizin için ne yapabiliriz dedim? Ne olur bize söyle dedim… “Hastane enkaz olduğu için hastalar çadırlarda tedavi ediliyor. Sıhhat gereçleri, besin ve en kıymetlisi su yok…Isıtıcı yok, çadır yok , battaniye yok. Hem çalışanlar hem yaralılar hem de aileler bitik halde …” dedi… Devam etti… “Büyüdüğüm mahallem yerle bir oldu. Burası anlatamayacağım acılarla dolu, her enkazdan bir çığlık yükseliyor… Çok kötüyüz … Ne olur yardım etsinler” dedi ve sustu…
Duyduklarıma çok üzüldüm… Akılımda onlarca soruyla ve problemle kapattım telefonu… Ben de sarsıntı bölgesindeydim ben de derin derin hissettim her anlattığını ve aklımda büyük soru işaretleriyle devam ediyorum…
Sesimizi duyan var mı?
Ben sanmıyorum….