Kahramanmaraş’ta peş peşe meydana gelen ve ‘yüzyılın felaketi’ olarak isimlendirilen sarsıntılar sonrası bölgeden acı haberlere gelmeye devam ediyor. Arama kurtarma grupları umutla çalışmalarını sürdürürken Hatay’da kucağında 10 günlük bebeği ile enkaz altında kalan Necla Camuz Mucizevi kurtuluşunu BBC’ye anlattı.
BEBEĞİNİ EMZİRİRKEN SARSINTIYA YAKALANDI
Necla Camuz, 27 Ocak’ta dünyaya gelen ikinci oğlunun ismini Yağız koydu.
Sadece 10 gün sonra, 04:17’de Necla, Hatay’daki konutlarında çocuğunu emzirirken uyanıktı. Saniyeler sonraysa, enkaz altında kalmışlardı.
Necla ve ailesi, Samandağ’da beş katlı çağdaş bir apartmanın ikinci katında yaşıyordu. “Güzel bir binaydı” diyor ve orada inançta hissettiğini söylüyor.
O sabah, binaların zelzeleyle yıkılıp gideceğini, her yanda hasarlı ve enkaz halinde binaların olacağını bilmiyordu.
Mucize bebek Yağız
“EŞİMLE ÖTEKİ OĞLUM BANA GELİRKEN GARDIROP ÜSTLERİNE DÜŞTÜ”
“Deprem başladığında, öbür odadaki eşimin yanına gitmek istedim, o da bana gerçek gelmek istemişti” diyor.
“Ama başka oğlumla bir arada bana hakikat gelmeye çalışırken, gardırop üzerlerine düştü ve hareket etmeleri imkansız hale geldi.”
“Deprem şiddetlendikçe, duvar yıkıldı, oda sallanıyordu ve bina pozisyon değiştiriyordu. Durduğunda bir kat aşağı çöktüğümüzü fark etmedim. Onlara seslendim fakat cevap yoktu.”
BEBEĞİ KOLLARINDA 4 GÜN BİREBİR KONUMDA KALDI
33 yaşındaki Necla kendisini, bebeği hala kollarındayken, yatar halde buldu. Yanına düşen gardırop, büyük bir beton kesiminin üzerlerine yıkılıp, onları ezmesini engelleyerek hayatlarını kurtarmıştı.
Necla ve bebeği, neredeyse dört gün bu konumda kaldı.
İLK GÜN
Necla, enkazın altında pijamalarıyla yatarken, etraf “zifiri karanlıktı”. Münasebetiyle, neler olup bittiğini anlamak için başka duyularını kullanması gerekti.
Yağız’ın hala nefes aldığını fark ettiğinde rahatladı.
Başta toz yüzünden nefes almakta zorlandığını ancak sonra tozun geçtiğini söylüyor. Enkazın altında üşümüyordu.
Altında, güya çocuklarının oyuncakları varmış üzere hissetti fakat bakmak ve daha rahat bir durum almak istese de hareket edemedi.
Gardırop, yeni doğmuş bebeğinin yumuşak cildi ve giydikleri kıyafet dışında, beton ve enkaz yığınından öteki bir şey hissedemiyordu.
Uzaktan sesler duyabiliyordu. Yardım için bağırdı ve gardıroba vurdu.
“Orada kimse var mı? Sesimi duyan var mı?” diye seslendi.
Bu işe yaramayınca, yakınındaki küçük moloz kesimlerini alıp, daha çok ses çıkarmasını umarak gardıroba vurdu. Tahminen çöker diye korktuğundan, altındaki tabana vurmaya korkuyordu.
Yine, kimse cevap vermedi.
Necla artık kimsenin gelmeyeceği ihtimalinin olduğunu fark etti.
“Dehşete kapıldım” diyor.
Necla ve ailesinin altında kaldıkları enkaz
KENDİ SÜTÜNÜ İÇMEYE ÇALIŞTI ANCAK BAŞARAMADI
Necla, enkaz yığınının altında tüm vakit algısını kaybetti.
Hayat bu türlü olmamalıydı.
“Yeni bebeğiniz olunca bir sürü şey planlıyorsunuz ve sonra birden enkaz altındasınız” diyor.
Hala, Yağız’ bakmak zorunda olduğunu biliyordu ve bebeğini sıkıştığı o küçük alanda emzirmeyi başardı.
Erişebileceği hiç besin ve su yoktu. Umutsuzca kendi sütünü içmeye çalıştı ancak başaramadı.
Necla, üzerinde beton kırıcıların çalıştığını, ayak seslerini ve konuşmaları duyabiliyordu fakat sesler çok uzaktanmış üzere geliyordu.
Dışarıdaki sesler daha da yakınlaşana dek sessiz kalıp, gücünü harcamamaya karar verdi.
ENKAZDAN KURTULUŞ
Enkaz altında 90 saatten fazla geçirdikten sonra Necla köpek havlamalarını duydu. Hayal görüp görmediğini düşündü.
Havlamaların peşinden, sesler gelmeye başladı.
“İyi misin? Evetse, bir sefer vur” diyordu bir ses. “Hangi apartmanda yaşıyorsun?”
Bulunmuştu. O Yağız’ı kollarında tutarken, kurtarma vazifelileri dikkatle kazmaya başladı.
Karanlık, gözlerine vuran bir fenerin ışığıyla delindi.
İstanbul Büyükşehir Belediyesi İtfaiyesi’nden kurtarma takımı, Yağız’ın nasıl olduğunu sordu. Necla emin değildi. Yalnızca Zelzele olduğunda oğlunun 10 günlük olduğunu biliyordu.
Necla, Yağız’ı kurtarma görevlilerine teslim ettikten sonra, büyük bir kalabalığın ortasından sedyeyle taşındı. Etraftaki kimseyi tanımıyordu.
Ambulansa götürülürken, öbür oğlunun da kurtarılıp kurtarılamadığını öğrenmeye çalıştı.
HASTANEDE KAVUŞTULAR
Necla hastaneye ulaştığında, aile üyeleri tarafından karşılandı. Ona altı yıllık eşi İrfan ve üç yaşındaki oğlu Yiğit Kerim’in de enkazın altından sağ çıkartıldığını söylediler.
Ama bacaklarındaki ve ayaklarındaki ağır yaralanmalar nedeniyle Adana’daki bir hastaneye götürülmüşlerdi.
Necla ve Yağız’da önemli rastgele bir yaralanma yoktu. 24 saat müşahede altında tutulup, taburcu edildiler.
Necla’nın artık geri döneceği bir meskeni yok. Ailesi ile birlikte bir çadırda kalıyor. Çadırda aile birbirine takviye oluyor, küçük bir ocakta kahve pişiriyorlar, satranç oynayıp öykülerini paylaşıyorlar.
“HAYATIMI OĞLUMA BORÇLUYUM”
Necla yaşadıklarıyla baş etmeye çalışıyor. Hayatını Yağız’a borçlu olduğunu söylüyor.
“Bebeğim bununla başa çıkacak kadar güçlü olmasaydı, ben de olamazdım” diyor.
Oğlu için hayali, bir daha asla bu türlü tecrübeler yaşamaması.
“Oğlumun hiç birini hatırlamayacak olmasına memnunum” diyor.