Oyuncu Halil Ergün, iktidara yakınlığıyla bilinen Sabah gazetesine Ocak ayında verdiği röportajda 2010 referandumuna ait “Şimdi kimileri beni ‘Yetmez lakin Evetçi’ olarak suçluyor lakin ben yetmez bile demedim, direkt ‘Evet’ demiş biriyim” tabirlerini kullanmıştı. ‘Yetmez lakin Evetçi’ olarak bilinen Halil Ergün bugün verdiği bir röportajda ise “Benim Cumhuriyetim var. Kahramanlar kurdular, başta Mustafa Kemal ve arkadaşları. Kör topal Cumhuriyet’in kazanımları var” dedi.
Halil Ergün’ün bugün verdiği röportajdan satırbaşları şöyle:
“İŞGAL ALTINDA BUGÜNLERDE ÜZGÜNÜM”
“Hiç kopmadım ki ben. Her tatilim, her dönüşüm; fakülte yıllarım, öğrencilik yıllarım, ailem, bugün de o denli. Sinema yaptığım vakit da başıma gelenler vaktinde da hala oradayım. Her şeyim orada, meskenim, barkım, anılarım, ailem, kardeşlerim, daima İznikli kaldım ben. Hiç kopmadım ki ondan ben. Yani kentli olmadım, o kasabanın çocuğu olarak kaldım. Hala biraz işgal altında bugünlerde. Üzgünüm yani mimari ve beton her yere saldırdığı üzere buraya da saldırmış durumda.
“PİŞMAN DEĞİLİM YAŞADIKLARIMDAN”
Bir şey daha söyleyeyim, hayatımda pişmanlık sözü… ‘Ben yaptım, benim tasarrufum’ deyip, yalnızca tartışmışımdır yahut muhasebe etmişimdir içimde. Bir defa yaşanmıştır. Yani pişmanlık ne kâr eder. Hiç pişman değilim yaşadıklarımdan. Onlar bana aitlerdi. Hayat ve yapısallığım o anda bir gün yanlış olduğunu fark ettiğim şey beni pişmanlığa götürmez. Bir daha tekrar etmemeyi besler bende. Hiç pişmanlık taşımam hayatta.
“İLK AŞKIMIN ETEĞİNİN RENGİNİ VE DESENLERİNİ BİLE UNUTMUYORUM HİÇ”
İlk aşkımı anlatıyorum size. Hiçbir yerde konuşmadım şimdiye kadar. Ben başarılı bir öğrenciydim. İlkokulu bitirdik ve ortaokula başlayacağız. Ortaokul fotoğrafları var. Şapkalar falan takıp başlamıştık, heyecanlıyım. Kaydımızı yaptırdık, bir de işte çağdaş kızlar vardı. Yani devletin memurlarının kasabadaki uzantılarının kızları, çocuklarıydı, farklılardı onlar. Bir gün koşuyorum çarşıda Ayasofya Kilisesi sonra cami olmuş orası. Oradan çarşıdan geliyorum karşıdan bir kız koşarak geliyor. Eteğinin rengini ve desenlerini bile unutmuyorum hiç. Görmediğim bir kız. Saçları uzun simit yapmış. Aşağıya gerçek bir şeyler yapmış sallanıyor. Elinde bir tas vardı. Baktım benim yaşımda biri. Bir etek bu türlü kloş bir etek galiba ve kavuniçi ile yeşil bilmem ne renkli desenleri var büyük, büyük. Bu türlü ansızın kaldım dedim ki ‘O da okula gelse.’ Kim olduğunu bilmiyorum. Zira kasabada yabancı.
“YÜREĞİMİN ÇARPTIĞINI HİSSETTİM”
Sonra okul açıldı. Okul bahçesinde sıra olmuşuz içeri gireceğiz. Tam sıra olmuşuz. Birden okulun kapısından bir bayan, siyah paltolu elinde kız. Annesi getirdi mi buraya… Yüreğimin çarptığını hissettim. Ondan sonra tıpkı sınıfta okumaya başladık. Sonra öğrendim ki çok eski oranın yerlisi bir amcanın, fotoğrafçı ünlü Pepiko amcanın kızıymış kendisi. Ve Bursa’dan gelmişler. Sonra okula geldik ben uzunluğuna ona bir şeyler yapıyorum, şımarık da bir çocuğum biraz tahminen. Hani şımarık da demeyeyim de daima ilgi gören çocuk olduğum için ilgi göstermiyor bana. Ben gidiyorum kitabına asılıyorum, silgisini yıkıyorum falan. Ben artta üçüncü, dördüncü sırada o ön sırada oturuyor. Kızlar daha çok önde oturur. Bir gün yeniden defterini çektim artık, ‘Bana bak, merhaba, ne oluyor diye sor’ dedim. Alışılmış bu aşkın çapını ya da derinliğini şu anda ölçemem lakin ‘Lütfen, beşerle çok uğraşıyorsunuz’ dedi bana. O gün bittim yani anladın mı? Bittim. Sonra öteki bir flörtü oldu. Diğer bir erkek arkadaşımızla. Bu türlü daima takip ediyorum. Sonra biraz şöyle bir ilgimiz oldu. Münasebet nedir yan yana konuşmak, bilmem ne yapmak falan üzere onu unutmuyorum. Sonra öbür aşklar işte yaşınla orantılı gelişmeler oldu elbette.
“BİZ 12 MARTLARDA, 12 EYLÜLLERDE HESAP VERMİŞ BİR JENERASYONUN ÇOCUKLARIYIZ”
Evliliği düşünmedim aslında. Şöyle ama… Bizim hayatımız maceralar hayatıdır. Fakülte yıllarında başlayan tiyatro çabası ve en iyiyi yapmak. Tiyatro da kurduk falan. Kalabalık aile. İki abim birisi asker oldu. Birisi esnaftı Bursa’da. Sonra İsviçre’ye gitti orada kaldı. Sonra hapishane yıllarım oldu. Yıllarca biz 12 Martlarda, 12 Eylüllerde hesap vermiş bir jenerasyonun çocuklarıyız. Sonra sinema girdi. Bir de şey var aşkın ya da birlikteliğin ötesindedir evlilik, kurumsal bir şeydir. Pek de meraklı değildim farklı. Daima bir amacın peşinde koştuk yani benim bir sürü arkadaşım evlenmediler. Evlilik düşünecek halimiz yoktu. Kızlar, oğlanlar da öyle…
Sonra sinema macerası başladı. Yılmaz (Güney) ağabeyin beni vazifeye çağırmasıyla bir çeşit. Çok sevdim ve kaldım. Bahta dönüştü sinema. Seks furyası başlamış, müzikçi sinemaları oluşuyor falan zordu. Bir de bir periyot var ve toplumsal içerikli sinema diye adlandırmışlardı o manada yani söyleyecek lafı olan sinemaların olması noktasının macerasına girdik o kolay değildi. Hiçbir vakit burada han-hamam, şöhret-möhret, en hoş bayan, en çok para, hiç aklıma gelmedi ben otellerde gelip, gidip kaldım. Yalnız şu kadar var bir tane As Otel vardı turneyle gelirdik. Biraz üç kuruş elimize para geçince Londra Otel’e terfi ettim. O ortada bu işin şey yanı bu mesleksel ya da var olma yanı. Bir sinema bir maceradır. O sinema çekilir, bu sinema, lezzet, o etraf, var olma savaşı, bir tarafıyla da ihtiras değil de onun üzerine gitmek… Bizim hayat stilimiz toplumsal gelişmelerden Türkiye’nin toplumsal usulün dışında olmadı. Biz o denli bir nesiliz. O denli bir 68 jenerasyonuyuz.
“BABAM ‘GEL TOPRAKLARIN BAŞINA, SENİ EVLENDİRELİM, TRAKTÖR ALAYIM’ FALAN DEDİ”
Sonra çabucak mesleğe atılmadım işte orada hariciyeci olacak diye gönderdiler okula, fakültede derslerim var. Derken tutukluluk geldi. Sonra afla çıktım. Kasabamda konutuma döndüm tekrar öteki bir yerim yurdum yok. Babam ‘Tamam istemiyoruz artık gel toprakların başına, seni evlendirelim, traktör alayım’ falan dedi. Bu ortada cezaevinden çıkmanın ikinci ayında geldi haber sinemaya başladım. O bir macera. Ha artık bu sinema, bunun tadı, bunun bilmem neyi derken bir de biraz yeni bir etraf tanıyorsun o da yeni bir başlangıç üzere yeni beşerler var. Sinemadan çok, tiyatrodan çok tanıdıklarım vardı İstanbul’da. Vay ben evleneyim de şu kız, bu kız o denli bir şeyim çok olmadı esasen. Lakin bu kaidelerin içinde bir reaksiyondu bir müddet sonra doğal aile sıkıntısı iki abim çektiler gittiler. Kız kardeşlerim var. İki kız kardeşim vardı. Çok enteresandır ki ikisinin de eşleri çok erken öldü. Çocuklar kaldı. Onlarla ben ilgilendim. Koca koca adam oldular. Geniş aileyiz, 6 kardeşiz biz. Sonra da 50’li yaşlara geldik. Bundan sonra ne evlenmesi oldu. Bir yazgıya dönüştü bir çeşit. Bundan sonra da bilmiyorum yani. Bazen espri yapıyorum. ‘Yok ya bana niye gelecek’ diye. Aşikâr ölçülerle gelecek, o eski birinci aşkın buluşması üzerine oturan bir evlilik olmayacak hiçbir vakit. Düzgünü mi bu türlü gitsin.
“ÇAPSIZ BİR SİYASET İDARESİ GÖRÜYORUM”
Heyecanımı öldüren şeyler oldu. Benim neslimin içinde, ülkenin daha hoş günlere gitmesini talep eden bir ruh var. Muhalif saflarda olmuşumdur her vakit, daha hoş günler için olağan. Muhalif derken, siyaset yapmak manasında söylemiyorum. Daha hoş dünya, daha özgür bir dünya, daha demokratik bir dünya, daha çocukların keyifli olduğu bir dünya, ülke. Bugünlerde beni çok yaralayan problem şudur: Çapsız bir siyaset idaresi görüyorum ve ‘Bizim ülke buna müstahak değildir’ diyorum. Bu kadar kapalı konuşayım. Kapalı değil de yani derinliğe girip de çok bilmişizdir, biz her şeyi söyleriz fakat söylemeye gerek yok. Bir tek şey var. Benim Cumhuriyetim var. Kahramanlar kurdular, başta Mustafa Kemal ve arkadaşları. Kör topal Cumhuriyet’in kazanımları var. Adalet, gelişme, daha hoş günlere gitmek üzere yeni bir kültürün buluştuğu bir sürecimiz vardı. Kazanımlar yıkılıyor ve Türkiye’de toplumsal bir çözülme var kültürel olarak ve insani münasebetler olarak. Bunu somut olarak görüyorum. Beni yaralıyor, yakıyor yani. Ülkemiz buna müstahak değildir. Bu dalga dalga insanımıza da yansıdı, taşraya da gitmiştir. Bunu ben yaşarken hayatın içinde insan münasebetlerinde görüyorum. Beni yakan bu.
“BENİM ÜLKEMDE KONSERLER YASAKLANABİLİYOR”
Şimdi benim ülkemde konserler yasaklanabiliyor. Abuk sabuk münasebetlerle müzik söyletilmiyor falan. Gündeminde olmuyor idarelerin. Beşerler bile televizyonlarda bakıyorlar. O denli değildi Türkiye. Bir uzun seyahatimiz vardı. Yeniden yakalanacaktır bu yurdumuzda, yani daha hoş günlere… Bunu, dar bir siyasetçi ve bir siyasi tepki olarak söylemiyorum. Bir yurttaş olarak söylüyorum: Şayet yurtseverlik varsa, şayet geleceği beslemeyi, daha hoş günleri savunuyorsak talepkâr bir toplum olmalıyız. Ağlaşan bir toplumuzdur biz. Ağlaşmak oburdur, talep etmek oburdur zira demokrasilerde. Talep eden bir toplumu oluşturmanın, biriktirmenin hengamesine girmeliyiz. Her kısımdakiler, sanattan, kültürden, iş dünyasından, işçilerden falan yeni bir lisan bulmanın ve bunu hayata geçirmenin gayretine girmeliyiz diye düşünüyorum.
“DEVLET BASKICILIĞININ DEĞİŞMESİNİ İSTERİM”
Devlet baskıcılığının değişmesini isterim. Özgür bir toplumdan yanayım ben. İnsanların özgürce gelişmeleri, insanlaşmayı daha çok besler. Yasakçılık, şiddet, baskı ve zulüm insanın insanlaşma macerasını keser. Yamyam alakalar ortaya çıkar. Edebi söylüyorum fakat böyledir. Onun yanında tartışacak bir sürü sorun var, eğitimde, adalette, sanatta… Yani hayatın içinde çok şey var ancak onlar uzmanlık alanlarının konuşmaları, her kesitin uzmanları vardır. Onların özgürce yaratmaları olarak bakıyorum.”
“DOĞRUDAN ‘EVET’ DEDİM”
Oyuncu Halil Ergün, iktidara yakınlığıyla bilinen Sabah gazetesine Ocak ayında verdiği röportajda 2010 referandumuna ait “Şimdi kimileri beni ‘Yetmez fakat Evetçi’ olarak suçluyor ancak ben yetmez bile demedim, direkt ‘Evet’ demiş biriyim” tabirlerini kullanmıştı.
Referandum sürecine ait ‘Yetmez fakat evet’ demediğini, direkt ‘Evet’ dediğini söyleyen Ergün, şöyle konuşmuştu:
“Şimdi kimileri beni ‘Yetmez lakin Evetçi’ olarak suçluyor fakat ben yetmez bile demedim, direkt ‘Evet’ demiş biriyim. Yaşadıklarımı ben bilirim o darbede. Bu adamların yargılanma hususu bile çok değerliydi. Ben 68 neslindenim. Keskin bir siyasi iklimden geldim. O sertlik yerine kucaklamayı bilmek gerektiğini öğretti hayat bana. Bugünkü siyasette kullanılan üslubu da yanlışsız bulmuyorum. Bunu hepsi için söylüyorum, ben siyasetteki bu üsluptan şikayetçiyim.”