Ersin Eroğlu
“Çok tuhaftı, ağlayamadım. Lakin ruhum paramparça olmuştu.”
Dostoyevski, “İnsancıklar” kitabında bu türlü diyordu.
Deprem bölgesinde yaşadıklarımın özetiydi.
Ağlayamadım lakin ruhum paramparça oldu.
4 KOMŞU KÖY, 4 ŞEHİT
Kahramanmaraş merkezli zelzelenin üzerinden 14 gün geçti.
Hemen çabucak her kent matem yerine döndü.
İmkânı olanlar cenazesini enkazdan çıkardıktan sonra memleketine defnetti.
Memleketim Niğde’de de cenaze gelen vilayetler ortasındaydı.
Hatay’a gitmek için yola çıktığımda birinci durağım memlekete uğramak oldu.
Eve girer girmez babam, bizim ilçeden de bir uzman çavuşun hayatını kaybettiğini söyledi.
Uzman Çavuş İsa Yılmaz, eşi ve üç çocuğu enkaz altında kalarak hayatlarını kaybetmişlerdi.
İsa Yılmaz’ın en küçük çocuğu şimdi 6 aylıktı.
Şehit merasimine katıldıktan sonra etraftakilerle sohbet ederken komşu köylerden de asker ve polislerin sarsıntıda hayatlarını kaybettiğini öğrendim.
Edikli köyünden Uzman Çavuş Yakup Yaman zelzeleye Kahramanmaraş’ta yakalanmıştı.
Yakup Yaman; eşi ve iki çocuğuyla hayatını kaybetmişti.
Yakup Yaman üzere zelzeleye Kahramanmaraş’ta yakalananlar ortasında Gösterli köyünden Astsubay Fatih Ekin de vardı.
Fatih Ekin; eşi, 8 aylık çocuğu ve annesiyle enkaz altında kalarak hayatını kaybetmişti.
Hasaköy’den Polis Memuru Emre Çekli eşi ve oğlu Kerem Kaan ile sarsıntıya Hatay’da yakalandı.
Onlar da enkazdan 10 gün sonra çıkarılarak memleketlerinde son seyahatlerine uğurlandı.
Birbirlerini tanıyorlar mıydı bilinmez lakin birebir “kader”i paylaştılar.
40 yılda teröre verdiğimiz kayıp kadar bu zelzelede insanımızı yitirdik.
Şimdi tıpkı toprağa düştüler.
Yan yana yatıyorlar…
ÇAĞLA’NIN GECEYİ İNLETEN ÇIĞLIĞI
Antakya…
Hoşgörünün kenti.
Türkiye’ye katılmadan evvel Hatay Cumhuriyeti’nin başşehri.
Atatürk’ün ölmeden evvelki son vasiyeti: “Hatay benim şahsi sorunumdur.”
Daha evvel gördüğüm Antakya da artık yok.
Yıkılmış bir kent, yarım kalan binlerce kıssa.
Antakya’ya girdiğimde birinci işim enkaz altındaki arkadaşım Mehmet Ali Demirel’in kardeşi Çağla’yı aramak oldu.
Mehmet Ali, üniversite yıllarında Türkiye Gençlik Birliği (TGB) Hatay Vilayet Başkanlığı yaptı.
Suriye’ye terör ihraç edilirken ABD’ye karşı yapılan hareketlerde en öndeydi.
FETÖ kumpası Ergenekon, Balyoz davalarında Silivri’de barikatlardaydı.
AKP, ulusal bayramları yasaklarken mitingleri organize edenler ortasındaydı.
Gezi aksiyonlarında hemşehrileri Abdullah Cömert, Ali İsmail Korkmaz, Ahmet Atakan ile omuz omuzaydı.
Memleket Partisi kurulduktan sonra ise Vilayet Sekreterliği misyonunu yapıyordu.
Mehmet Ali, sarsıntıya eşi Buse, babası, annesi ve kardeşiyle meskenlerinde yakalandı. Yıkılan mesken şimdi 10 yıllık bir binaydı.
Sadece Buse enkazdan 3 gün sonra sağ çıkarılabildi.
Çağla ise ailesinin oturduğu apartmanın çabucak yanında iki katlı bir binada yaşıyordu.
Onun konutu de büyük hasar aldı lakin eşi ve çocuklarıyla kendini dışarı atmayı başardı.
Hemen ailesinin yaşadığı apartmana koştu.
Bina yıkılmış, insan çığlıkları geliyordu.
Gece 04.30
Çağla konuşuyor:
“Deprem olduktan yarım saat sonra buradaydım ağabey, bina yıkılmıştı. Hava ayaz ve yağmur yağıyor. Ağabeyimin sesi geliyordu. Her yeri aradım. Kimse yoktu. Yengem Buse üçüncü gün çıkarıldı. Annem, babam, ağabeyim, yeğenim, kardeşim… Hepsi enkaz altında kaldı. Gece çığlıklar attım, duyan olmadı. Yalnızca o gece mi sonraki günlerde de sesimi duyan olmadı. Bir orta kurtarma grupları geldi sonra jeneratörün mazotu bitti. Ankara Büyükşehir Belediyesi’nin aracını durdurdum, onlardan mazot aldım. Çaresizliği yaşadım… 9. günün sonunda cenazelerimizi alıp defnedebildik.”
Buse anlatıyor:
“Her artçıda bina çöküyordu. Enkazdan çıkarıldığım anı hatırlamıyorum lakin birinci iki gün kendimdeydim. Apartmandaki 25-30 kişinin çığlığı iki gün boyunca inledi. Duyan olmadı. Bu binalar o kadar eski değil. Sorumlular cezasını çekmeli, ben her şeyimi kaybettim.”
Hatay’da kimle konuşsam birinci 48 saat diyor…
“Kimse yoktu, devleti göremedik.”
Kimle konuşsam binaları yapan müteahhitlerin, kontrol şirketlerin, onay veren belediyelerin, imar affı çıkartan hükümetin sorumlu olduğunu söylüyor.
Bir avuç insan ülkenin rantını yiyecek diye onbinler ölüyor.
Açlık ve yoksulluk memlekette kol gezerken Anadolu’nun tertemiz çocukları yolsuzluk ve hırsızlık kıssalarını dinleye dinleye büyüyor.
Peki,
Sorumlular, Çağla’nın geceyi inleten çığlığını artık duyuyor mu?
Sorumlular, dört komşu köydeki 4 şehit, 15 cenazeyi artık görüyor mu?