Bartın’ın Amasra ilçesinde 30 yıl evvel grizu patlamasından kurtulan emekli madenci, oğlunun acısını yaşadı.
4 Ekim günü meydana gelen maden ocağındaki patlamada ömrünü yitiren 41 şahıstan, 13 yıllık madenci ve 2 çocuk babası Öner Yıldız’ın cenazesi, evvelki gün memleketi Karabük’ün Safranbolu ilçesi Konarı köyünde toprağa verildi.
Emekli madenci İsmail Yıldız, 24 Ekim’de 39 yaşına girecek olan oğlunun Türk bayrağına sarılı tabutu başında gözyaşı döktü.
19 yıl evvel emekli olan İsmail Yıldız’ın ilçenin Kaleşah Mahallesi’ndeki meskenine Türk bayrağı asıldı.
Amasra’da maden ocağında 1992 yılında yaşanan grizu kazasından sağ kurtulan İsmail Yıldız, faciayı televizyon izlerken öğrendiğini söyledi.
”BENİM VAKTİMDE DA GRİZU FACİASI OLDU”
Arkadaşlarının arayıp oğlunu sorduğunu belirten Yıldız, “Arkadaşları bizi aradı. Ben görüşmeye başladıktan sonra arkadaşları bana Öner’i sordu. Ben de ‘4 vardiyasına gidecekti’ dedim. Ben de apar topar konuttan çıktım, baca ağzına gittim. Orada çok araştırdım. Kimi ‘çıktı’ dediler, kimisi ‘hastanede’ dedi. Ben esasen 2003 yılında birebir madenden emekli oldum. Ben o madende 20 yıl çalıştım. Benim vaktimde da grizu faciası oldu. 1992 yılında 00.00-08.00 vardiyasında yaşandı olay, 5 arkadaşımız hayatını kaybetmişti, grizu patladığı için. Ben de ocaktaydım lakin o kadar şiddetli bir patlama yaşanmadı. Kömür üretiminin yapıldığı yerde çalışan arkadaşlarımız hayatını kaybetti. 1992 yılında eksi 300 kotunda patlama oluyor, ben de artı 100 kotundaydım. Lakin hiçbir patlama sesini duymadım” dedi.
‘ÖNER’İ GÖREMEYİNCE UMUT BESLEDİK’
Oğlunu göremeyince umutlandıklarını söz eden Yıldız, “30 yıl evvel ben yaşadım, artık oğlum yaşadı lakin gitti. Bu acı çok sıkıntı durum. Evvelki gün yaşanan kazada, ben kuyu başına gidince madende çıkan arkadaşlarına ve öteki madencilere oğlumu sorduğumda ‘İsmail Abi sen bilirsin, sen eski madencisin’ dediler bana; ‘Eyvah’ dedim ben, ne olduğunu anladım ancak çocuklarıma dahi söyleyemedim. Anladım her şeyi lakin iş işten geçmişti, yapacak hiçbir şey yoktu. Lakin Öner’i görmeyince bir umut besledik. ‘Bir boşlukta kaldıysa’ dedim, ‘aralarda bazen bunlar oluyor’ dedim lakin tekrar de ‘bu iş tamam’ dedim. Bizimkiler son 14 kişinin içindeydi. Oğlum köyünü çok severdi. Biz de Karabük Safranbolu Konarı köyüne defnettik” diyerek gözyaşlarına boğuldu.