Tuşba ilçesine bağlı Karaağaç Mahallesi’nde 23 Ekim ve 9 Kasım 2011 sarsıntılarını yaşayan 7 çocuk babası Serek, 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki Kahramanmaraş merkezli sarsıntıların akabinde konutları yıkılan, yakınlarını kaybeden insanların yardımına koştu.
Evi hasar gördüğü için akşamları AFAD’ın verdiği konteynerde kalan Serek, zelzeleden çabucak sonra bir çay ocağı kiralayıp yerleştirdiği minibüsüyle Adıyaman’a hareket etti.
Yaklaşık 10 saat süren seyahatin akabinde zelzele bölgesine ulaşan Serek, aracını park ettiği Bulvar Caddesi’nde 12 gün boyunca kendi imkanlarıyla çay yapıp depremzede ve arama kurtarma gruplarına dağıttı.
Yardımseverliğiyle örnek olan ve materyalleri bittiği için memleketine dönen Serek, tekrar sarsıntı bölgesine giderek yaraların sarılmasına yönelik çalışmalara katılmak istiyor.
“57 BİN ÇAY DAĞITTIM”
Serek, AA muhabirine, Van’da daha evvel meydana gelen zelzelelerin yol açtığı acıları unutmadıklarını söyledi.
Kahramanmaraş merkezli depdemlerden etkilenen vatandaşların yardımına koşmak için erkenden hazırlıklara başladığını anlatan Serek, “Daha evvel Van’da birçok sefer sarsıntı oldu. Zelzelelerin nasıl bir felaket olduğunu ve nasıl acılara yol açtığını biliyorum. Bu nedenle sarsıntının olduğu gün Adıyaman’a gitmek, oradaki asker, polis, AFAD ve başka arama kurtarma takımları ile depremzedelere hizmet etmek istedim.” diye konuştu.
Çay ocağı kiralayıp çay ve şeker aldığını belirten Serek, şunları kaydetti:
“Bütçemin yettiği kadar hazırlık yaptım. Plastik bardak ve 4 tüp aldım. 12 gün boyunca aracımda çay yaptım. 57 bin çay dağıttım, 160 kilogram şeker ve 65 kilogram çay harcadım. Materyaller bitince takımlardan dayanak aldım. Daha evvel sarsıntısı yaşamıştım, nasıl bir şey olduğunu, bu süreçte çayın büyük bir gereksinim olduğunu da biliyordum. Hava soğuk olduğu için oradaki insanların çaya gereksiniminin olacağını düşündüm. Zelzele bölgesine giderek hem yaşananları gördüm hem de onların acını paylaştım. Otomobilimde uyudum. Gruplar vardiyalı çalışıyordu, gece enkazdan dönen takımlar için ocağı açık tutuyordum. Onlara yardımım dokunduysa ne keyifli bana. Artık geldim ancak kalbim orada. Daima orada yaşayanları düşünüyorum. Telefonla görüştüklerim de var.”